Ένα απόγευμα πριν από μερικά χρόνια, καθάριζα τα ζιζάνια στην απότομη πλαγιά της αυλής μου με ένα βαρύ, μηχανοκίνητο χορτοκοπτικό. Τα ζιζάνια γλιστρούσαν εξαιτίας μιας πρόσφατης βροχής και έφταναν ψηλά σχεδόν στη μέση μου. Επειδή δεν μπορούσα να δω το περίγραμμα της πλαγιάς, γλίστρησα και έπεσα, φωνάζοντας έκπληκτος. Ενώ έπεφτα, είχα χτυπήσει κατά λάθος τον μεταλλικό στύλο του βαρύ εργαλείου στο ισχίο μου. Ο πόνος ήταν έντονος.
Στην αρχή, ανησυχούσα ότι μπορεί να είχα σπάσει το ισχίο μου – όχι μια ευχάριστη προοπτική – αλλά στη συνέχεια αποφάσισα ότι ο τραυματισμός δεν ήταν τόσο σοβαρός. Στη συνέχεια, ήρθε η σκέψη ότι αν είχα περάσει λίγο χρόνο στην προσευχή και στη μελέτη του Μαθήματος της Αγίας Γραφής από το Christian Science Quarterly εκείνο το πρωί, ίσως θα μπορούσα να αποφύγω αυτόν τον τραυματισμό. Τελικά, σκέφτηκα ότι ίσως τώρα θα έπρεπε να προσευχηθώ για να γνωρίσω ότι δεν είχε συμβεί ποτέ ατύχημα ή κάτι τέτοιο. Αυτή ήταν ακριβώς η κατάσταση της συνείδησής μου εκείνη την εποχή – όχι πολύ φωτισμένη.
Καθώς καθόμουν εκεί μόνος στην πλαγιά του λόφου κάτω από τον απογευματινό ήλιο, τη βρωμιά και τους λεκέδες από γρασίδι στα ρούχα μου, νιώθοντας αδέξιος επειδή έβλαψα τον εαυτό μου, ξαφνικά, μια υπέροχη αίσθηση της παρουσίας της Αγάπης – του Θεού – με κατέκλυσε.
Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά άρχισα να νιώθω να με διακατέχει μια αγάπη βαθιά, μια αγάπη μεγαλύτερη και ισχυρότερη από οποιαδήποτε είχα γνωρίσει ποτέ πριν. Ήταν σαν η αγάπη να ακτινοβολούσε παντού γύρω μου και ένιωθα ξεχωριστός, γεμάτος φροντίδα, και ασφάλεια. Αυτή η αγάπη δεν δημιουργήθηκε από τη δική μου σκέψη ή από οποιαδήποτε προσπάθεια εκ μέρους μου. Με πλημμύρισε και συγκινήθηκα βαθιά από αυτό.
Αυτή η δυνατή αγάπη δεν ήταν κάτι που ένιωθα ότι άξιζα ιδιαίτερα εκείνη την στιγμή, ή ότι είχα προσευχηθεί συγκεκριμένα να λάβω. Απλά ήρθε.
Περίπου την ίδια στιγμή, συνειδητοποίησα ξεκάθαρα ότι ο οξύς πόνος στο ισχίο μου άρχισε να φεύγει γρήγορα. Μπορούσα πραγματικά να αισθανθώ τον πόνο να γίνεται όλο και λιγότερος, στιγμή με τη στιγμή, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο πόνος εξαφανίστηκε εντελώς και το ισχίο μου ήταν καλά. Η εμπειρία με έκανε ταπεινόφρονα. Κάθισα εκεί με δέος για αυτό που μόλις είχε συμβεί και προσπάθησα να το καταλάβω. Μετά σηκώθηκα και επέστρεψα στη δουλειά.
Για μένα, ήταν σαν, για λίγες σύντομες στιγμές, να είχε ανοίξει μια ρωγμή στο όνειρο της θνητής ύπαρξης. Και μέσα από αυτή τη ρωγμή χύθηκε μια φευγαλέα ματιά στην καθαρή πραγματικότητα, στην ίδια τη θεϊκή Αγάπη. Ήταν μια υπερβατική εμπειρία και απόλυτη απόδειξη για μένα ότι «ο Θεός, η θεϊκή Αγάπη», δεν είναι κάποιο αφηρημένο ιδεώδες ή λέξεις σε ένα βιβλίο, αλλά πραγματικό και απτό. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, γραμμένο από την γυναίκα που ανακάλυψε την Χριστιανική Επιστήμη, την Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, μας καθησυχάζει: «Η Θεία Αγάπη είναι άπειρη. Επομένως, όλα όσα πραγματικά υπάρχουν είναι στον Θεό και από τον Θεό και εκδηλώνουν την αγάπη Του» (σελ. 340).
Είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτή την εμπειρία και για το γεγονός ότι είμαι μαθητής της Χριστιανικής Επιστήμης.
Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
San Francisco, California, US