Αυτή η ιστορία, η δική μου ιστορία, έχει άμεση σχέση με την συγχώρεση – κάτι που συχνά παρεξηγείται. Η γνήσια συγχώρεση δεν αφορά την προσαρμογή ή την άγνοια του κακού. Δεν είναι να προσπαθείς να κάνεις κάποιες «ευτυχισμένες σκέψεις» ή να ανέχεσαι κάτι λάθος. Για μένα, η συγχώρεση είναι εκπληκτικά δυνατή όταν αντικρίζουμε με δέος την παντοδυναμία του Θεού, την δύναμη της θείας Αγάπης. Σημαίνει ελευθερία.
Πολλοί σήμερα έχουν βιώσει απερίγραπτες επώδυνες καταστάσεις, και η καρδιά μου πάει σ’ αυτούς. Πολλοί βρίσκουν δύσκολο να συγχωρήσουν, να βρουν θεραπεία και να προχωρήσουν. Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου – μπορεί να είναι διαφορετική από των άλλων, αλλά αυτό με βοήθησε. Θέλω να επιβεβαιώσω όσα έχω μάθει μελετώντας και εφαρμόζοντας την Χριστιανική Επιστήμη σχετικά με την εμπιστοσύνη στον Θεό και πως αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τον δρόμο μας και να προχωρήσουμε ακόμη και με τους πιο δύσκολους καιρούς.
Πριν από αρκετά χρόνια, βρισκόμουν σε ένα σημείο της ζωής μου, όπου ήμουν γεμάτη με αισθήματα μνησικακίας για ένα κοντινό μου άτομο. Αυτά τα αισθήματα ήλθαν στην επιφάνεια στην ενήλικη ζωή μου με βάση γεγονότα, που συνέβησαν όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό σχολείο, δεκαετίες νωρίτερα. Αυτό το άτομο, το οποίο ήταν, επίσης, παιδί εκείνη την εποχή, και το οποίο εμπιστευόμουν, με κακοποίησε, χρησιμοποιώντας εκφοβισμό για να με κάνει να μην πω όχι και να μην το πω σε κανέναν. Αυτό συνεχίστηκε για δύο χρόνια περίπου. Ήξερα ότι όλο αυτό ήταν λάθος και τελικά μπόρεσα να το σταματήσω πηγαίνοντας σε έναν φίλο ενήλικα και λέγοντας σε γενικές γραμμές ότι αυτό το άτομο με ενοχλούσε. Η κακοποίηση έληξε, όταν ο φίλος μίλησε σε αυτό το άτομο να σταματήσει να με ενοχλεί.
Ως παιδί, απλά πίστευα ότι θα προχωρούσα από αυτήν την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα άνετα να μιλήσω με κανέναν γι’ αυτό, γιατί εκείνο τον καιρό συνήθως τέτοια θέματα, όπως αυτό, δεν τα συζητούσε κανείς.
Η αγάπη μου για την Χριστιανική Επιστήμη με βοήθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της ενηλικίωσής μου και πήγαινα πολύ καλά και συνέχιζα τη ζωή μου. Βίωσα πολλές θεραπείες εκείνο το διάστημα – εκείνες που προέρχονταν από σωματικές προκλήσεις και εκείνες από θέματα σχέσεων. Αργότερα, στο λύκειο, επέδειξα κάποιες ανησυχητικές συμπεριφορές, οι οποίες θεραπεύτηκαν με την προσευχή και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, όπως διδάχθηκα στην Χριστιανική Επιστήμη. Αλλά ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έπρεπε να ασχοληθώ με την ιδέα του τραύματος και να δω ότι, επίσης, θεραπεύτηκε.
Έτσι, αργότερα στη ζωή μου: είχα ενηλικιωθεί, ήμουν παντρεμένη με οικογένεια, και πάλευα με ένα δυνατό αίσθημα αγανάκτησης για το άτομο, που με είχε πληγώσει όταν ήμασταν παιδιά. Είχα ακόμη επαφή με αυτό το άτομο, το οποίο φαινόταν να πηγαίνει καλά, ενώ η δική μου οικογένεια και εγώ δεχόμασταν την μία πρόκληση μετά την άλλη.
Καθώς προσευχόμουν για τις οικογενειακές προκλήσεις, ένα από τα πράγματα που ήλθαν στην επιφάνεια στις σκέψεις μου – κάτι που έπρεπε να ξεπεράσω – ήταν η ιδέα ότι τα παιδιά του Θεού θα μπορούσαν να είναι θύματα. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Προσευχήθηκα για να καταλάβω πιο καθαρά ότι τα παιδιά του Θεού δεν είναι θύματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τον αγώνα κάποιου όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Αλλά σημαίνει ότι η ετικέτα του θύματος δεν αποτελεί ποτέ μέρος της μόνιμης πνευματικής ταυτότητας κανενός.
Αυτή η εργασία, η γεμάτη προσευχή, ήταν εξαιρετικά χρήσιμη, γιατί μπορούσα να βλέπω όλο και περισσότερο ότι ο Θεός μας δημιούργησε εκ γενετής καλούς και ακέραιους – κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, όπως περιγράφεται στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης στην Αγία Γραφή. Η προσευχή αυτή, επίσης, με βοήθησε να δω ότι δεν έπρεπε να αποδεχθώ ότι υπάρχουν εκ γενετής κακοί άνθρωποι, οι οποίοι είναι πέρα από την εξιλέωση και θα συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους. Μπορούμε να αμφισβητήσουμε αυτή την υπόθεση, καθώς μαθαίνουμε περισσότερα για την ταυτότητα που έχει ο καθένας μας, την ταυτότητα που έχει δημιουργήσει ο Θεός για μας. Καθώς προσευχόμουν με αυτές τις σκέψεις, είμαι ευτυχής να πω ότι οι οικογενειακές μας προκλήσεις ξεπεράστηκαν εντελώς.
Κατά τη περίοδο που προσευχόμουν, όμως, ήταν δύσκολο να αποτινάξω την πίκρα που ένοιωθα. Ήταν σαν οι πράξεις του παρελθόντος να είχαν καθορίσει ποια ήμουν, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Συνειδητοποίησα ότι αυτά τα αισθήματα με έβαζαν στον πειρασμό να πιστέψω ότι είχα το δικαίωμα να παραμένω πληγωμένη και θυμωμένη. Από ανθρώπινη άποψη, ο δίκαιος θυμός ήταν κατανοητός, αλλά δεν μου φαινόταν σωστό. Ποια ήταν τα αδιαμφισβήτητα θεϊκά μου δικαιώματα ως παιδί του Θεού, ως θυγατέρα του Θεού;
Η αλήθεια που έπρεπε να ξέρω ήρθε με την κατανόηση της θείας Αγάπης και πλησιάζοντας τον Θεό, την ίδια την Αγάπη. Η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ αναφέρει στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, «Ο τρόπος για να διώξουμε την πλάνη από τον θνητό νου είναι να χύσουμε μέσα του την αλήθεια με πλημμύρες Αγάπης» (σελ. 201). Συνήθως, όταν διάβαζα αυτό το απόσπασμα, σκεφτόμουν αυτή την δραστηριότητα σαν κάτι που έκανα – ότι «πλημμύριζα» με την προσευχή μου. Όταν τελικά είχα την θεραπεία μου, όμως, ήταν μία εντελώς διαφορετική ιστορία.
Μία μέρα, καθώς προσευχόμουν για να καταλάβω καλύτερα τις ιδέες που μάθαινα από το Εβδομαδιαίο Βιβλικό Μάθημα, που δημοσιεύεται στο Τριμηνιαίο Περιοδικό της Χριστιανικής Επιστήμης, ένοιωσα τη θεία Αγάπη να με λούζει, σαν να είχε χυθεί δροσερό, αναζωογονητικό νερό στο κεφάλι μου. Το μόνο, που έμεινε μετά από αυτό που ένοιωσα, ήταν η απόλυτη αγάπη για το άτομο που με είχε πληγώσει. Ένοιωσα εντελώς νέα· είχα αποκτήσει καλύτερη κατανόηση αυτής της δραστηριότητας της Αγάπης, που ξεχύθηκε. Η θεία Αγάπη με είχε πλημμυρίσει! Ξέπλυνε κάθε ίχνος της προηγούμενης εμπειρίας από τη σκέψη μου.
Είχα δει ακόμη πιο καθαρά ότι η αθωότητα και η αγνότητα μου ως παιδί του Θεού δεν με είχαν εγκαταλείψει. Αισθανόμουν τη θεία, στοργική παρουσία του Πατέρα-Μητέρα Θεού να με αγαπάει. Καθώς συνειδητοποίησα ότι η θεία Αγάπη με αγαπούσε απόλυτα, δεν είχα πλέον την ιδέα ότι ήμουν κατεστραμμένη. Επίσης, ως αποτέλεσμα της πληρότητας της Αγάπης που ένοιωθα, ήξερα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να καταστρέψει την αγνότητα και την αθωότητα του άλλου προσώπου.
Σε εκείνο το σημείο, ήμουν σε θέση να δω πραγματικά το άλλο άτομο, όπως βλέπει ο Θεός. Εκτίμησα αυτό το άτομο σαν την αγαπημένη ιδέα του Θεού, και αναγνώρισα ότι αυτό το άτομο δεν μπορούσε να είναι η εικόνα και ομοίωση του Θεού, του καλού, και τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει αυτό το γεγονός. Τίποτα δεν θα μπορούσε να κάνει κανέναν από εμάς να βρίσκεται έξω από την αγάπη και την αρμονία του Θεού, που γεμίζει όλο τον χώρο. Αυτό το άτομο θα μπορούσε, επίσης, να προοδεύσει στην κατανόηση της πραγματικής του φύσης ως αγνού και καλού παιδιού του Θεού.
Η θεραπεία ήταν τόσο πλήρης, που μέχρι σήμερα αυτό το άτομο και εγώ έχουμε μια καλή σχέση· επιθυμώ μόνο το καλύτερο γι’ αυτό το άτομο. Δεν έχω πλέον κανένα ενδιαφέρον για εκδίκηση ή ανταπόδοση. Καταλαβαίνω ότι αυτό το άτομο πρέπει να απαντήσει στον Θεό, τη θεία Αγάπη, που διορθώνει και κυβερνά και ίσως το άτομο αυτό θα πρέπει να πάρει μαθήματα με τρόπους που ίσως δεν γνωρίζω. Ο αναγνώστης μπορεί να ρωτήσει: Μιλήσατε ποτέ μαζί γι’ αυτή την κατάσταση; Ενώ αυτό το πρόσωπο δεν αναγνώρισε ποτέ την σεξουαλική παρενόχληση με λόγια, μου έγινε ξεκάθαρο ότι, μέσα από τις πράξεις γενναιοδωρίας και της ευγενικής επικοινωνίας που επέδειξε τα χρόνια που ακολούθησαν, υπήρξε μετάνοια.
Μετά τη θεραπεία μου, παρακινήθηκα να εργασθώ πιο σοβαρά βοηθώντας άλλους μέσω της θεραπευτικής πρακτικής της Χριστιανικής Επιστήμης. Αναγνώρισα ότι οι ενοχλητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό μου, που είχα κάποτε αποδεχθεί, με εμπόδιζαν να αισθανθώ τη δική μου αγνότητα και δύναμη που μου έδωσε ο Θεός, και να εκφράζω πληρέστερα την αγάπη του Θεού στους άλλους ανθρώπους. Έγινα μια πιο θερμή μητέρα και φίλη.
Το σπίτι μας έγινε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι ένοιωθαν ευπρόσδεκτοι και ασφαλείς. Έγινε ένα μέρος όπου όλοι αισθάνονταν ότι μπορούσαν να μιλήσουν για ευαίσθητα θέματα, που διαφορετικά είναι δύσκολο να συζητηθούν από φόβο ότι θα κριθούν.
Η αίσθηση που είχαμε για την οικογένεια μεγάλωνε με αυτή την εκδηλωτική αγάπη. Κατανοούσα καλύτερα ότι ο Θεός είναι θεία Αγάπη και ότι, όπως διαβάζουμε στο Επιστήμηκαι Υγεία, «Η Αγάπη είναι αμερόληπτη και παγκόσμια στην προσαρμογή της και στις παροχές της. Είναι η βρύση που τρέχει και κράζει: ‘Ω, πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα’» (σελ. 13). Με αυτή την αίσθηση, ένοιωσα πολύ αγαπητή και άξια για όλη την καλοσύνη του Θεού, και ελεύθερη να εκφράζω αυτή την καλοσύνη στους άλλους.
Αν δούμε την συγχώρεση όχι σαν κάτι που πρέπει να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά σαν μία φυσική έκφραση της θείας Αγάπης για συμμόρφωση και καθοδήγηση, μπορούμε πράγματι να προοδεύσουμε. Με το να είμαστε σε θέση να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε πνευματικά, αντί να βλέπουμε τον εαυτό μας ως θνητό παγιδευμένο στο παρελθόν, μας κάνει να στρεφόμαστε, από τις περιοριστικές, αρνητικές σκέψεις μίσους, δυσαρέσκειας ή πικρίας για τον εαυτό μας και τους άλλους, στην εξωτερίκευση της αγάπης του Θεού. Από αυτή την πλήρη έκφραση της Αγάπης ξεχύνονται ευλογίες και ανεβαίνει η ανθρώπινη σκέψη στα πρότυπα του θείου, όπου ο άνθρωπος δεν είναι σκληρός ή βίαιος. Αυτή η υψηλότερη κατανόηση του ανθρώπου μπορεί να εξαλείψει την πεποίθηση ότι η βαναυσότητα είναι απλά μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, επειδή βλέπουμε καθαρά ότι η καλοσύνη είναι η πραγματική μας πνευματική και θεόδοτη φύση.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μπορούμε να έχουμε την προσδοκία ότι κάποιες ακατάλληλες και απαράδεκτες συμπεριφορές θα μειωθούν και θα σταματήσουν, καθώς η κοινωνία αποκτά καλύτερη αντίληψη του Θεού ως Αγάπη. Η συγχώρεση, που καταστρέφει την αμαρτία, είναι μία σημαντική πλευρά της άσκησης της Χριστιανικής Επιστήμης και μία από τις θρησκευτικές αρχές της. Στη σελίδα 497 του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία, βρίσκουμε αυτή τη δυνατή δήλωση ως την τρίτη θρησκευτική αρχή, η οποία λέει: «Παραδεχόμαστε ότι η άφεση της αμαρτίας από τον Θεό είναι η εξάλειψη της αμαρτίας και η πνευματική κατανόηση που διώχνει το κακό ως μη πραγματικό. Αλλά η δοξασία στην αμαρτία τιμωρείται ενόσω η δοξασία διαρκεί. Επίσης, διαβάζουμε στο Επιστήμη και Υγεία: «… η αποστολή της Χριστιανικής Επιστήμης, σήμερα, δεν είναι, όπως και στον καιρό, που αποδείχθηκε για πρώτη φορά, κυρίως η σωματική θεραπεία. Σήμερα, όπως και τότε, γίνονται σημεία και τέρατα στη μεταφυσική θεραπεία των σωματικών θεραπειών· αλλά τα σημεία αυτά αποβλέπουν εις το να αποδείξουν απλώς τη θεία της προέλευση – εις το να επιβεβαιώσουν την αλήθεια ότι η ανώτερη αποστολή της δύναμης του Χριστού είναι η άρση των αμαρτιών του κόσμου» (σελ. 150). Είναι δυνατόν να το αποδείξουμε στην δική μας ζωή, ότι κι’ αν έχουμε αντιμετωπίσει.