Πριν από μερικά χρόνια, μία Τετάρτη πρωί, ξύπνησα με πόνο στη σπονδυλική μου στήλη και όλοι οι μύες μου πονούσαν. Για χρόνια έπρεπε να περπατώ αρκετά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά, και το επάγγελμά μου απαιτούσε μεγάλη σωματική προσπάθεια. Σκέφτηκα, «Έχει φτάσει το σώμα μου στο όριο του τι μπορεί να αντέξει;» Αποφάσισα να μείνω στο σπίτι, και ακριβώς όπως ο Νεεμάν ταπεινώθηκε και κολύμπησε στον ποταμό Ιορδάνη (βλ. Β΄ Βασιλέων 5: 1–14), «βούτηξα» στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία με το Κλειδί των Γραφών της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ, ώστε η θεία Επιστήμη, ο Παράκλητος, να με οδηγήσει «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης 16:13).
Αφού σκέφτηκα αυτή τη νέα άποψη για την πραγματικότητα, αποφάσισα να την ζήσω πηγαίνοντας στη συνάντηση της Τετάρτης, με μαρτυρίες θεραπειών, στην Εκκλησία του Χριστού, Επιστήμονα, της περιοχής μου, όπου με περίμεναν τα καθήκοντά μου εκείνο το απόγευμα. Ήμουν μέλος της επιτροπής για την υποδοχή του εκκλησιάσματος. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να σταθώ για τουλάχιστον μισή ώρα χωρίς να καθίσω. Προσευχήθηκα καθοδόν προς την εκκλησία, «θαρρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον» (Β΄ Κορινθίους 5: 8).
Η θεραπεία ήλθε στην διαδρομή, ενώ σκεπτόμουν την αλήθεια γύρω από το Πνεύμα.
Εφάρμοσα τη δύναμη του Πνεύματος, όχι στην ύλη ή στο άρρωστο σώμα για να θεραπευτεί, αλλά στην εσφαλμένη σκέψη ή στη δοξασία στην ασθένεια, διορθώνοντάς την με την πνευματική αλήθεια της ύπαρξης. Αυτή η προσευχή είναι η μεταφυσική θεραπεία στην Χριστιανική Επιστήμη, η οποία περιλαμβάνει από μόνη της την προσδοκία του καλού και την κατανόηση της τελειότητας του ανθρώπου, που είναι η ομοιότητα του Θεού, και της ανυπαρξίας του κακού. Η κυρία Έντυ λέει το εξής για το θέμα της ψευδαίσθησης της ασθένειας: «Η κατανόηση ότι η αρρώστια σχηματίζεται από τον ανθρώπινο νου, όχι από την ύλη ούτε από τον θείο Νου, διαλύει το όνειρο της αρρώστιας» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ. 396).
Θεραπεύτηκα. Και αυτός ο πόνος δεν επέστρεψε ποτέ. Στην πραγματικότητα συνειδητοποίησα ότι αυτός ο πόνος ήταν απλώς ένα «όνειρο».
«Ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας· και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον» (Εβραίους 4: 12, 13).
Ο Παράκλητος, η θεία Επιστήμη, εξαϋλώνει την σκέψη μας και μας οδηγεί πέρα από υλικές πεποιθήσεις μέχρι να απομακρυνθούμε από μια υλική άποψη της ζωής. Και καθώς αγκαλιάζουμε τη θεϊκή συνείδηση σαν δική μας, η σκέψη μας πηγαίνει ψηλότερα και αυτή η εξαΰλωση της σκέψης εκδηλώνεται ως ομορφιά και αρμονία στη ζωή μας.
Την επόμενη μέρα αφότου θεραπεύτηκα, επέστρεψα στη δουλειά. Τώρα ήμουν καλά οπλισμένος με την κατανόηση του τι μας διδάσκει η Προσευχή του Κυρίου - δηλαδή, ότι η βασιλεία, η δύναμη και η δόξα ανήκουν στον Θεό.
Ντάνιελ Μπιβίλα
Μπραζαβίλ, Δημοκρατία του Κονγκό