Από περισσότερες από 31.000 προτάσεις, στην Αγία Γραφή, ίσως η σημαντικότερη και χρησιμότερη, κατά την γνώμη μου, να είναι αυτή η δήλωση του Ιησού Χριστού: «Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα» (κατά Ιωάννην 10:30).
Αρχικά, νόμιζα ότι ο Ιησούς εννοούσε πως βρισκόταν πολύ κοντά στον Θεό, όπως ακριβώς δύο φίλοι μπορεί να είναι πολύ κοντά και να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον τόσο καλά, ώστε να συμπληρώνει ο ένας τις προτάσεις του άλλου. Όμως έμαθα ότι ο Ιησούς εννοούσε κάτι πολύ πιο συγκλονιστικό από αυτό.
Αυτό που, πραγματικά, με βοήθησε να αρχίσω να συλλαμβάνω την ιδέα της ενότητας, ήταν το να αναλογιστώ την φύση του Θεού ως αιτία. Πέρα από την νομοτέλεια της ύλης, αυτή η αρχή- που είναι ο Θεός – δημιουργεί, θάλπει και προστατεύει το πνευματικό Του σύμπαν, περιλαμβανομένου του ανθρώπου. Το να είμαστε το απαύγασμα του Θεού, σημαίνει ότι είμαστε το προϊόν της θεϊκής δραστηριότητας ή αυτοέκφρασης.
Είμαστε το απαύγασμα, η νοητή χειρονομία και έκφραση της θείας αιτίας, που είναι ο Θεός.
Αυτή η ενότητα αιτίας και αποτελέσματος θα μπορούσε να συγκριθεί, ως ένα βαθμό, με τον τρόπο, με τον οποίο ένας χορευτής χορεύει επί σκηνής. Ο χορός, περιλαμβανομένων των κινήσεων, στάσεων σώματος, χειρονομιών και ρυθμού, είναι η έκφραση του χορευτή. Ο χορευτής και ο χορός, ως αιτία και αποτέλεσμα, δεν είναι απλώς κοντά, αλλά είναι αναπόσπαστα ένα, αν και διακριτά- ο ένας είναι η αιτία και ο χορός, το αποτέλεσμα.
Παρομοίως, ως δημιουργίες Θεού σε ενότητα μαζί Του, ο καθένας μας είναι το πνευματικό αποτέλεσμα, είμαστε το απαύγασμα, η νοητή χειρονομία και έκφραση της θείας αιτίας, που είναι ο Θεός.
Το να είμαστε ένα με τον Θεό δεν σημαίνει πως, κατά κάποιον τρόπο, γινόμαστε Θεός ή πως μας απορροφά ο Θεός. Όχι, ένα πνευματικό αποτέλεσμα ποτέ δεν μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του θείου αιτίας. «Ο άνθρωπος είναι η έκφραση του είναι του Θεού» εξηγεί η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, που ανακάλυψε και ίδρυσε την Χριστιανική Επιστήμη, στην σελίδα 470 του βιβλίου της Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών.
Καθώς ο Θεός δεν μπορεί παρά, απλώς, να είναι Θεός, το λαμπρό αποτέλεσμα αποτελεί την πνευματική, τέλεια δημιουργία. Τώρα, απλώς, αναλογισθείτε τις δυνατότητες, που η ενότητα με τον Θεό μάς προσφέρει. Οποιεσδήποτε ιδιότητες υπάρχουν στη θεία αιτία, επίσης εμφανίζονται στο αποτέλεσμά της. Οι δυνατότητές μας είναι, αλήθεια, απεριόριστες διότι η πηγή μας είναι η απεριόριστη καλοσύνη του Θεού.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα της αξιοσημείωτης δυνάμεως, που επακολουθεί όταν ανακαλύψουμε έστω και ελάχιστα την ενότητα μεταξύ θείας αιτίας και αποτελέσματος, θα σας πω τι συνέβη σε ένα φίλο μου, που υπέφερε από συμπτώματα γρίπης. Προσευχόταν για τον εαυτό του, σκεπτόμενος, ιδιαιτέρως, αυτήν την ενότητα της δημιουργίας με τον Θεό. Καθώς προσευχόταν, έλυνε, παραλλήλως, ασκήσεις άλγεβρας.
Τότε, του ήλθε μία πολύ χρήσιμη ιδέα! Παρατήρησε ότι στον πολλαπλασιασμό, όποιον παράγοντα κι αν χρησιμοποιούσε σε μία εξίσωση, παραδείγματος χάριν τον αριθμό 2, ένα πολλαπλάσιο αυτού του αριθμού προέκυπτε στην απάντηση.
Χαρούμενος αναγνώρισε ότι το ίδιο συμβαίνει με αυτόν και τον Θεό. Εφόσον ο Θεός εκφράζει όλα όσα είμαστε και έχουμε, οποιοιδήποτε παράγοντες εμπεριέχονται στον Θεό, εκφράζονται ως το αποτέλεσμα του Θεού. Η τέλεια, πνευματική υγεία είναι μία ιδιότητα, ένας παράγων, του Θεού και είναι, μονίμως, πλήρης και καλή. Και ο άνθρωπος πάντα θα εκφράζει τέλεια, πνευματική υγεία. Είδε ξεκάθαρα ότι η κατάσταση της υγείας του δεν περιλαμβάνει κανέναν υλικό παράγοντα. Επομένως, δεν υπήρχε βάση για την γρίπη και κανένα αποτέλεσμα εξ αιτίας της γρίπης, εφόσον η ασθένεια δεν είναι συστατικό γνώρισμα του Θεού και δεν μετέχει στην εξίσωση τέλειου Θεού και τέλειου αποτελέσματος.
Δεν υπήρχε βάση για την γρίπη, εφόσον η ασθένεια δεν είναι συστατικό γνώρισμα του Θεού.
Αυτή η λαμπρή φανέρωση του Θεού, αναγνώρισε ο φίλος μου ότι ήταν η απάντηση του Θεού στην προσευχή του. Αυτή την σημαντική αλλαγή οπτικής γωνίας την ακολούθησε μία απτή αίσθηση της δυνάμεως του Θεού. Αμέσως αισθάνθηκε καλύτερα και γρήγορα ανέρρωσε από την γρίπη.
Είναι ωραίο το ότι η ενότητά μας με τον Θεό σημαίνει πως έχουμε όλα όσα, πράγματι, χρειαζόμαστε. Μάλιστα, δεν θα προέκυπτε ποτέ ανάγκη να ζητάμε από τον Θεό το οτιδήποτε, εάν δεν υπήρχε αυτή η δοξασία του δυϊσμού- μία εσφαλμένη αποδοχή αποχωρισμού της αιτίας από το αποτέλεσμα, της πνευματικής δημιουργίας από τον Θεό.
Δεν κατέχουμε ύπαρξη χωριστή από τον Θεό με περιορισμένη υγεία, δεν κατέχουμε την δική μας, χωριστή, περιορισμένη καλοσύνη ή τις δικές μας χωριστές, περιορισμένες ιδιότητες. Σε ενότητα με τον Θεό, εκφράζουμε την άπειρη ακεραιότητα του Θεού, καλοσύνη και απεριόριστη ευφυΐα. Αυτή η κατανόηση φωτίζει, με τελείως διαφορετικό τρόπο, τα λόγια της Γραφής: «δεν είσθε κύριοι εαυτών» (Προς Κορινθίους Α’, 6: 19).
Κάθε μέρα ανακαλύπτω πως αξίζει να προσέχω σε ποιο βαθμό αισθάνομαι ένα με τον Θεό. Μου αρέσει να κενώνω τον εαυτό μου και να αγκαλιάζω αυτήν την ιδεατή σύλληψη της ενότητας, πέρα για πέρα. Το να ζούμε ως η έκφραση του Θεού, ασφαλώς σημαίνει πως ενεργούμε βασιζόμενοι στην δύναμη, που διαφαίνεται πίσω από αυτά τα τόσο γεμάτα προαίσθημα λόγια του Ιησού: «Εγώ και ο Πατήρ μου εν είμεθα» (Κατά Ιωάννην 10: 30).
Τώρα, καταλαβαίνω καλύτερα ότι το να θεωρώ τον εαυτό μου χωρισμένο από τον Θεό απέχει πολύ από αυτό, που δίδασκε, ο Ιησούς. Ενότητα με τον Θεό σημαίνει ότι η δημιουργία αντανακλά την ακεραιότητα του Θεού και τον τέλειο, αιώνιο, χαρακτήρα του. Είμαστε σχεδιασμένοι να εκπροσωπούμε την δόξα, ισχύ και καλοσύνη του Θεού. Τι τέλεια ενότητα!