Ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωί όταν πήγα να συναντήσω κάποιους φίλους για πρωινό σε ένα εστιατόριο σε μια γειτονική πόλη.
Λίγη ώρα αφότου έφθασα στο εστιατόριο, η συζήτηση στράφηκε στην πολιτική. Και μέσα σε λίγα λεπτά, οι φίλοι μου κι’ εγώ αρχίσαμε μία έντονη συζήτηση. Μερικοί από αυτούς άρχισαν να μιλάνε δυνατά και να χρησιμοποιούν προσβλητική γλώσσα για να επιβάλλουν τις απόψεις τους· είχαν πολύ λίγη ανοχή για τις απόψεις των άλλων. Αν και αυτοί ήταν άνθρωποι τους οποίους γνώριζα από παλιά και με τους οποίους είχα συνεργαστεί για πολλά χρόνια – και γνώριζα ότι ήταν αμερόληπτοι – εν τούτοις ξαφνιάστηκα από την επιθετικότητά τους. Στην πραγματικότητα, βρισκόμουν σε τέτοια αμηχανία από τον τόνο της συζήτησης, που σκέφθηκα να σηκωθώ και να φύγω.
Ο πολιτικός λόγος σήμερα μπορεί να είναι σκληρός, για να μην πούμε τίποτα άλλο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει οδηγήσει σε βία μεταξύ εκείνων που έχουν διαφορετικές απόψεις για μια σειρά θεμάτων, ακόμη και για το πώς ορισμένες αποφάσεις της κυβέρνησης θα επηρεάσουν τους ανθρώπους κοινωνικά ή οικονομικά. Πολύ συχνά, καταλήγουμε να επιλέξουμε μία συγκεκριμένη πλευρά μιας συζήτησης, και τότε νοιώθουμε απογοητευμένοι και αποκαρδιωμένοι όταν κερδίζει η άλλη πλευρά.
Άρχισα να σκέφτομαι βαθύτερα αυτήν την ατμόσφαιρα διχασμού και τι θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω την θεραπεία της.
Εκεί, κατά τη διάρκεια αυτού του πρωινού, άρχισα να σκέφτομαι βαθύτερα αυτήν την ατμόσφαιρα διχασμού και τι θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω την θεραπεία της, ειδικά ως Χριστιανός Επιστήμονας. Η προσπάθεια να μετριάσω την θερμή αυτή πρωινή συζήτηση με λόγια θα ήταν ανεπαρκής. Η κατάσταση μου έδειξε ξεκάθαρα ότι η πολυπλοκότητα διαφόρων ζητημάτων συχνά πυροδοτεί τα συναισθήματα και δημιουργεί αισθήματα αδυναμίας. Συνειδητοποίησα ότι το βασικό πρόβλημα είναι η πεποίθηση ότι υπάρχουν πολλές γνώμες και αντίπαλες δυνάμεις, με φαινομενικά ασυμβίβαστες θέσεις, που αφορούν τις ανθρώπινες υποθέσεις.
Ωστόσο, η Χριστιανική Επιστήμη αμφισβητεί αυτήν την πεποίθηση, βασιζόμενη στο γεγονός ότι υπάρχει ένας Θεός, ένας Νους, και ότι ο άνθρωπος είναι η πνευματική έκφραση αυτού του άπειρου Νου, του αληθινού κυβερνήτη όλων. Έχω μάθει από τη μελέτη της Χριστιανικής Επιστήμης ότι όταν υπάρχει σύγκρουση, ο δρόμος προς τη συμφιλίωση ξεκινά με την εδραίωση της ενότητάς μας με τον Θεό, που μας βοηθάει να βρούμε μια αίσθηση ενότητας μεταξύ μας κατανοώντας ότι όλα τα παιδιά του Θεού αντικατοπτρίζουν τον θείο Νου, την προέλευση κάθε αλήθειας και κάθε σωστής ιδέας. Δεν υπάρχει έλλειψη ενότητας – ούτε χώρος για φατρίες – σ’ αυτόν το Νου, αφού όλα είναι Νους και η αρμονική έκφραση του Νου, οι γιοι και οι κόρες του Θεού.
Στις προσευχές μου, που ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια αυτής της έντονης συζήτησης, την ώρα του πρωινού, συμπεριέλαβα την πολιτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί σήμερα. Φαίνεται από όλα όσα διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε ότι ορισμένες ομάδες ή πολιτικά κόμματα μέσα στην κοινωνία θέλουν να πυροδοτήσουν συγκρούσεις και μίσος, ανεξάρτητα από κάποιο θέμα. Ωστόσο, η Αγία Γραφή διδάσκει, «ο Θεός είναι αγάπη» (Α’ Ιωάννου 4: 8), και ότι πρέπει να «αγαπάμε αλλήλους», όπως είπε ο Χριστός Ιησούς (Ιωάννης 13:34). Μέσω της Χριστιανικής Επιστήμης έμαθα ότι είναι φυσικό να αγαπάμε γιατί το παιδί του Θεού είναι το αντικείμενο και η έκφραση της αγάπης Του. Η αληθινή μας φύση είναι αγάπη, και εκφράζεται με υπομονή, σεβασμό, καλοσύνη και όλες τις ιδιότητες της άπειρης θεϊκής Αγάπης που έχουμε μέσα μας ως παιδιά του Θεού.
Η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, που ανακάλυψε την Χριστιανική Επιστήμη, έγραψε στο βιβλίο της Διάφορα Συγγράμματα 1883 – 1896: « … Η αγάπη είναι η Αρχή της ενότητας, η βάση κάθε ορθής σκέψης και δράσης· πληροί το νόμο. Έχουμε την ίδια άποψη, γνωρίζουμε όπως μας γνωρίζουν, ανταποδίδουμε την καλοσύνη και εργαζόμαστε με σύνεση, ανάλογα με την αγάπη μας» (σελ. 117).
Η εχθρότητα και το μίσος δεν μπορούν να υπάρξουν σε μια ατμόσφαιρα όπου εκφράζεται η θεϊκή Αγάπη, αφού η Αγάπη είναι πανίσχυρη, όλη η αγάπη, πάντα παρούσα, και δεν έχει αντίθετο. Όταν το καταλαβαίνουμε αυτό, η πεποίθηση ότι το μίσος μπορεί να σβήσει την αγάπη έχει τόσο νόημα όσο η σκέψη ότι το σκοτάδι μπορεί να εμποδίσει το φως της ημέρας να φανεί. Απλά δεν είναι δυνατόν!
Ο δρόμος προς τη συμφιλίωση ξεκινά με την εδραίωση της ενότητάς μας με τον Θεό, που μας βοηθάει να βρούμε μια αίσθηση ενότητας μεταξύ μας κατανοώντας ότι όλα τα παιδιά του Θεού αντικατοπτρίζουν τον θείο Νου.
Λίγο μετά από αυτή την συνάντηση με τους φίλους μου, ήρθε στα χέρια μου ένα αντίτυπο του βιβλίου Ένας Αιώνας Θεραπείας με την Χριστιανική Επιστήμη, το οποίο εκδόθηκε το 1966, εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψη της Χριστιανικής Επιστήμης. Καθώς κοίταζα το τελευταίο κεφάλαιο, το βλέμμα μου έπεσε στην ακόλουθη παράγραφο με τον υπότιτλο «Η Θεραπεία των Εθνών»: «Είτε ένας Χριστιανός Επιστήμονας συμμετέχει στις κοινωνικές μάχες της εποχής μας ως φιλελεύθερος ή συντηρητικός, μαχητής ή συμφιλιωτής, αντάρτης ή ανεξάρτητος, ιδιώτης ή στρατηγός, ο απώτερος σκοπός του είναι να θεραπεύει. Ωστόσο, οι περισσότεροι Χριστιανοί Επιστήμονες θα συμφωνούσαν πιθανώς ότι μέχρι τώρα έχει χρησιμοποιηθεί μόνο ένα μικρό μέρος της θεραπευτικής δυναμικής της θρησκείας τους σε σχέση με τα επείγοντα συλλογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος» (σελ. 251). Τι έκκληση για δράση για μια πιο επίμονη και συνεπή προσευχή για την ανθρωπότητα!
Η επόμενη παράγραφος σε αυτό το κεφάλαιο ξεκινά με μια δήλωση που θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα: «Όλη η ανθρώπινη φυλή φωνάζει δυνατά για τη θεραπεία του διχασμού της». Αυτό υποδηλώνει ότι η θεραπεία είναι η συνειδητοποίηση που υποδεικνύεται σε μια σειρά από ένα ποίημα της κυρίας Έντυ: «Η αγάπη έχει μια φυλή, μία χώρα, μία δύναμη» (Ποιήματα, σελ. 22).
Ήμουν τόσο ευγνώμων που βρήκα αυτό το απόσπασμα και μου υπενθύμισε ότι η θεία Αγάπη είναι η δύναμη που κυβερνά και ενώνει το σύμπαν.
Την επόμενη φορά που συνάντησα την ίδια ομάδα φίλων για πρωινό, είχαμε μια υπέροχη συζήτηση. Συνεχίζουμε να συναντιόμαστε αρκετά τακτικά, και στις περιπτώσεις που η συζήτηση στρέφεται στην πολιτική, μιλάμε με πολύ πιο πολιτισμένο τρόπο.
Ήμουν ευγνώμων που είχα αυτήν την εμπειρία, γιατί με ώθησε να προσευχηθώ βαθύτερα για θέματα, όπως αυτό, που χρειάζονται επειγόντως τις ατομικές και συλλογικές προσευχές μας.