Όχι μακριά από τα πλήθη, που πάνε και έρχονται στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, είναι ένα απλό μοντέρνο κτίριο με στρογγυλεμένο ξύλινο εξωτερικό χώρο. Είναι το Παρεκκλήσι Κάμπι, επίσης γνωστό ανεπίσημα ως το «το Παρεκκλήσι της Σιωπής». Δεν έχει κανονικές λειτουργίες, δεν έχει διάσημα παράθυρα από βιτρό – στην πραγματικότητα, δεν έχει καθόλου παράθυρα στο ιερό του, που περιβάλλεται από ξύλο, φωτισμένο διάχυτα από επάνω. Ένα μοναδικό κερί, ένας μικρός σταυρός, και ένα μικρό μπουκέτο από λουλούδια είναι ότι διακοσμεί το εσωτερικό, ενώ απλοί πάγκοι προσφέρουν στους επισκέπτες ένα ήσυχο μέρος για να σταθούν και να προσευχηθούν.
Αυτό που προσέχετε περισσότερο είναι μία όμορφη, ξεκούραστη, αναζωογονητική σιωπή. Είναι μία σιωπή ολοφάνερα γεμάτη προσευχή. Είτε είστε κάτοικος της περιοχής ή ταξιδιώτης από όλο τον κόσμο, εδώ είναι ένας χώρος για να φέρετε την καρδιά σας στον Θεό – να ζητήσετε βοήθεια για μία ανάγκη ή να δεχθείτε συμβουλή για μία απόφαση, ή να βρείτε παρηγοριά για μία βαθιά θλίψη.
Καθώς καθόμουν σ’ αυτό το μικρό παρεκκλήσι, σκεφτόμουν σε πόσες πολλές γλώσσες οι άνθρωποι έχουν προσευχηθεί, όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που λειτούργησε. Και θυμήθηκα κάτι που γράφτηκε από την Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ στο κεφάλαιο «Προσευχή» στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών: «Στη θεία Επιστήμη, όπου οι προσευχές είναι νοερές, όλοι μπορούν να βοηθηθούν από τον Θεό που είναι ‘βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι’. Η Αγάπη είναι αμερόληπτη και παγκόσμια στην προσαρμογή της και τις παροχές της» (σελίδες 12 – 13).
Υπάρχει μεγάλη παρηγοριά στην επιβεβαίωσή της ότι οποιαδήποτε είναι η δυσκολία, μπορούμε με την προσευχή να στραφούμε στον Θεό, που είναι θεία Αγάπη. Η Αγάπη δεν έχει συμπάθειες, και ευλογεί ελεύθερα όλους μας. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι ότι αυτό συμβαίνει «στη θεία Επιστήμη». Πόσο βασικό είναι να επιβεβαιωθεί ότι η προσευχή δεν είναι μόνον η πεποίθηση της πίστης αλλά και της Επιστήμης – μία Επιστήμη πνευματικών νόμων, που κυβερνούν το σύμπαν και αποκαλύπτουν την αληθινή φύση και δύναμη του Θεού. Η Επιστήμη είναι προσιτή σε όλους και μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις καταστάσεις. Και όπως η προσευχή, δεν περιορίζεται σε καμία γλώσσα ή κουλτούρα.
Η Χριστιανική Επιστήμη διδάσκει ότι ο Θεός είναι κατανοητός και αναγνωρίσιμος. Έτσι η προσευχή εμβαθύνει την δυνατότητά μας να κατανοήσουμε ότι ο Θεός είναι απεριόριστη Αγάπη, αιώνια Αλήθεια, πάνσοφος Νους, φέρνοντας πρόοδο και θεραπεία στη ζωή μας. Η λαχτάρα να γνωρίσουμε καλύτερα την Αγάπη έχει πρακτικό αποτέλεσμα, να αποκαθιστά διαλυμένες σχέσεις και ταλαιπωρημένα σώματα. Όταν παραδινόμαστε στην Αλήθεια, διορθώνονται οι αδικίες και οι κακές πράξεις μεταξύ των ατόμων και των κοινωνιών. Η καθοδήγηση από τον ένα Νου δείχνει την πορεία για πρόοδο στον καθένα από εμάς.
Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό που ο Θεός είναι και κάνει. Στο πνευματικό ιερό της προσευχής, αρχίζουμε να νιώθουμε ότι ο Θεός είναι πραγματικά παρών και η μόνη αληθινή δύναμη σε κάθε κατάσταση που πιστεύουμε ότι χρειάζεται προσαρμογή, αποκατάσταση και λύτρωση. Οι λανθασμένες αντιλήψεις μας για το καλό και το κακό, κλειδωμένες σε ατέλειωτους κύκλους διαλύονται στην πνευματική βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μόνος του καλός, και είναι το Παν. Η θεραπεία που ακολουθεί είναι το φυσικό αποτέλεσμα της προσευχής, που βιώνει κάτι από την θεμελιώδη πραγματικότητα αυτού που είναι και πάντα ήταν ολοκληρωμένο και πλήρες, πανέμορφο και αγνό.
Ο Χριστός Ιησούς εξήγησε σε αυτό που είναι γνωστό ως η επί του Όρους Ομιλία, ότι η ειλικρινής προσευχή, που γίνεται σε ένα ήσυχο μέρος μακριά από τα πλήθη, ακούγεται από τον Θεό και ανταμείβεται (κατά Ματθαίον 6: 6). Αυτή ήταν μία ασυνήθιστη παρέκκλιση από τις θρησκευτικές πρακτικές στη δική του εβραϊκή κοινότητα καθώς και σε εκείνες τις κουλτούρες που τον περιέβαλαν, όπου η λατρεία ήταν ένα κοινό φαινόμενο και οι προσευχές εκφωνούνταν δυνατά από ιερείς και εκκλησίασμα.
Η σιωπηλή προσευχή, με άλλα λόγια, είχε πραγματική δύναμη.
Καθώς συνειδητοποιούμε ότι η προσευχή συνεπάγεται μια βαθιά αλλαγή στην σκέψη για να δούμε περισσότερο τον Θεό ακριβώς όπου βρισκόμαστε, βρίσκουμε ότι μπορούμε να προσευχόμαστε οπουδήποτε και παντού – από την στιγμή που περιμένουμε στους φανοστάτες για να διασχίσουμε μία πολυσύχναστη διασταύρωση έως όρθιοι στο νεροχύτη πλένοντας τα πιάτα. Ο ιερός χώρος προσευχής είναι η άγια αναγνώριση του γεγονότος ότι δεν είμαστε χωριστά από την θεία Αγάπη, μετατρέποντας μερικές από τις πιο απλές στιγμές της ζωής σε πύλες πνευματικής ανακάλυψης.
Τελικά, συνειδητοποιούμε ότι οι προσευχές μας πρέπει να είναι μεγαλύτερες από τις δικές μας ανάγκες. Όπως έγραψε τόσο διορατικά η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ: «Η αληθινή προσευχή δεν ζητάει από τον Θεό αγάπη· μαθαίνει να αγαπά και να αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα με αγάπη» (Όχι και Ναι, σελ.39).
Το ιερό του Κάμπι μου θύμισε πως οι λειτουργίες της Χριστιανικής Επιστήμης κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη στις συγκεντρώσεις για τις μαρτυρίες θεραπειών, έχουν ένα «σιωπηλό παρεκκλήσι» κτισμένο μέσα σ’ αυτές. Είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της λειτουργίας, που απεικονίζει το Καταστατικό από το Εγκόλπιο της Μητέρας Εκκλησίας: «Αι προσευχαί εις τας εκκλησίας της Χριστιανικής Επιστήμης θα γίνονται υπέρ του εκκλησιάσματος συλλογικώς και αποκλειστικώς» (Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, σελ. 42). Ενώ η κάθε ημέρα μας προσφέρει ατέλειωτες ευκαιρίες να σταθούμε και να προσευχηθούμε για τον εαυτό μας και να νοιώσουμε την δική μας ενότητα με τον Θεό, το να συναντιόμαστε σαν εκκλησία, μου θυμίζει την ανάγκη να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο και για τη δραστηριότητά μας ως κίνημα.
Μία Τετάρτη, σε μία συνάθροιση με μαρτυρίες θεραπειών, ένοιωσα τον εαυτό μου να τον αγγίζει βαθειά η σκέψη της σιωπηλής προσευχής σαν την στιγμή που όλοι μαζί θα αγκαλιαστούμε με μία αγάπη, που δεν εκφράζεται με λόγια. Και η προσευχή μου απλά έγινε μία επιθυμία όλοι, που παρευρίσκονταν, να νοιώσουν ότι οι ανάγκες τους ικανοποιήθηκαν. Ήταν ένα γνήσιο αίτημα για το καλό των άλλων, αλλά ήταν επίσης πέρα από την δίψα της δικής μου καρδιάς, γιατί μετά από μία σειρά δυσκολιών στη ζωή μου, ήλπιζα να επιβεβαιωθώ ότι η προσευχή είχε μία δύναμη, που θα μπορούσα να εμπιστευτώ.
Όταν οι μαρτυρίες θεραπειών άρχισαν, ένας επισκέπτης σηκώθηκε για να πει ότι βρήκε το διάστημα που διήρκεσε η σιωπηλή προσευχή γεμάτο δύναμη. Άρχισε να μοιράζεται μαζί μας πώς είχε έρθει στην εκκλησία έχοντας μεγάλη ανάγκη για έμπνευση και ανύψωση, και πως το είχε βιώσει κατά την διάρκεια της σιωπηλής προσευχής. Ήταν μία απάντηση και στην δική μου ανάγκη, καθώς αισθάνθηκα πιο έντονα πώς το Πνεύμα μίλησε σε καθέναν από εμάς με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσαμε να ακούσουμε. Και οι δύο ήμασταν συγκινημένοι από τις προσευχές των άλλων μελών εκεί μαζί μας, καθώς και εκείνων που ήταν σε άλλες χώρες, με διαφορετικές γλώσσες, σε όλο τον κόσμο εκείνη την ημέρα. Αυτή η δυνατή, ενωμένη, σιωπηλή προσευχή από το εκκλησίασμα, παραμέρισε τα ατομικά νοερά εμπόδια και μας άφησε να αισθανθούμε την απεριόριστη φύση της θείας Αγάπης να μας γεμίζει με χάρη. Και αυτό έκανε όλη τη διαφορά γι’ αυτόν και για μένα.
Η δύναμη της σιωπηλής προσευχής, που πηγάζει από την καρδιά, μας ενώνει πρώτα με τον Θεό και τελικά με όλους τους άλλους, αγκαλιάζοντας όλη την ανθρωπότητα με ελπίδα και θεραπεία.