Για κάποια περίοδο δίδασκα σ’ ένα πανεπιστήμιο, όταν ανέκυψε μία δυσκολία με έναν από τους συναδέλφους μου. Κάθε φορά που ήμασταν σε μία ακαδημαϊκή συνάντηση, αν έλεγα κάτι, αυτός ο συνάδελφος έκανε οξείες παρατηρήσεις, οι οποίες ήταν απροκάλυπτα αντίθετες με κάποια θέση ή ιδέα, που μόλις είχα εκφράσει. Εξέφραζε τις παρατηρήσεις του με έναν τρόπο που έδειχνε κατηγορηματική βεβαιότητα και είχα την αίσθηση ότι το ενδιαφέρον του ήταν να αποδείξει την δύναμή του στην κάθε περίπτωση. Αυτό δεν γινόταν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις διότι δεν μιλούσε ποτέ μαζί μου, αλλά φαινόταν να συμβαίνει ανελλιπώς στις δημόσιες τοποθετήσεις, ειδικά στις συναντήσεις του τμήματος.
Αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα. Καθώς περνούσε ο καιρός, έφθασα στο σημείο να μην λέω την γνώμη μου, κι’ αυτό δεν ήταν σωστό. Έψαχνα στην Αγία Γραφή και στα συγγράμματα της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ, που ανακάλυψε την Χριστιανική Επιστήμη, για να βρω έμπνευση σχετικά με αυτή την κατάσταση και πώς να την χειριστώ. Επίσης, ήλπιζα να νοιώσω πάλι άνετα εκφράζοντας τις ιδέες μου, και να συνεχίσω να συνεισφέρω στο τμήμα.
Καθώς προσευχόμουν γι’ αυτή την κατάσταση, μου ερχόταν συνέχεια στο νου η ιδέα ότι το κακό δεν είναι προσωπικό και σκεπτόμουν πιο βαθειά για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Κατάλαβα ότι η πνευματική αλήθεια είναι εκείνο που διώχνει το κακό, πράγμα το οποίο μου έδειχνε ότι το κακό δεν έχει την ευφυΐα να στοχεύει κανέναν· το κακό είναι απλά μία ψευδής υποβολή, ότι κάτι άλλο εκτός από την πρόθεση του Θεού θα μπορούσε να εκδηλωθεί στον άνθρωπο (ένας γενικός όρος, που περικλείει και τους άνδρες και τις γυναίκες).
Η πνευματική ιδέα του ανθρώπου είναι πάντοτε ευγενική και τρυφερή, και αντανακλά μόνο ιδιότητες του θείου Νου σε άπειρη ποικιλία και ατομικότητα.
Αυτό με έκανε να σκεφθώ την απάντηση της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ, που δίνει στο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, στην ερώτηση «Τι είναι ο άνθρωπος;». Η απάντησή της, μεταξύ άλλων, λέει: «Είναι η σύνθετη ιδέα του Θεού, που περικλείει όλες τις ορθές ιδέες …» (σελ. 475). Επειδή αυτό είναι η αλήθεια, δεν μπορούμε να έχουμε εσφαλμένες ιδέες οποιουδήποτε είδους. Σίγουρα ο συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ του συναδέλφου μου κι’ εμένα δεν ήταν δυνατόν να είναι μέρος του ανθρώπου όπως τον έχει δημιουργήσει ο Θεός. Μάλλον η αλήθεια είναι ότι η ευγένεια, ο σεβασμός, η ευρύτητα της σκέψης και το αγκάλιασμα διαφόρων απόψεων είναι εκδηλώσεις της καλοσύνης και της νοημοσύνης του Θεού. Τέτοια χαρακτηριστικά είναι ριζωμένα στο θείο Νου, και γι’ αυτό τον λόγο, πρέπει να είναι χαρακτηριστικά της αντανάκλασης του Θεού, που είναι ο άνθρωπος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα, ο ανταγωνισμός δεν στόχευε εμένα ή τον συνάδελφό μου, αλλά ότι εμείς είχαμε να ανταγωνιστούμε το κακό – επίσης, ότι το κακό δεν μπορεί να εισχωρήσει στην θεία Αγάπη, που μας προασπίζει και μας προστατεύει. Το κακό είναι πραγματικά αυτοκαταστροφικό. Τίποτε εκτός από την Αγάπη δεν μπορεί να μας αγγίξει. Αυτό σήμαινε ότι και οι δύο μας, ήμασταν και είμαστε, αιώνια στην δημιουργία του Θεού, ακριβώς όπως Αυτός μας δημιούργησε και συνεχώς μας διατηρεί. Ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα, ο συνάδελφός μου κι’ εγώ, είμαστε και ήμασταν πάντοτε σε μία τέλεια σχέση μεταξύ μας, επειδή ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της δημιουργίας του Θεού είναι η αρμονία.
Εξαιτίας αυτής της πνευματικής πραγματικότητας, συνειδητοποίησα ότι και οι δύο μας είχαμε χρήσιμες και μη ανταγωνιστικές ιδέες να συνεισφέρουμε στο τμήμα μας· ο καθένας από μας αντανακλά την αντίληψη και τις ιδέες του Θεού. Είδα ότι, αντί να υπάρχει μια σωστή απάντηση, η ποικιλία και η πολλαπλότητα των απόψεων από όλους όσους συμμετείχαν στις συνεδριάσεις του τμήματος συνέβαλαν σε κάτι χρήσιμο και ενδιαφέρον για την επίλυση των προβλημάτων του τμήματος. Η αρμονία είναι πάντοτε η πραγματική αλήθεια της κατάστασης και όχι ο ανταγωνισμός.
Μόλις απέβαλα την θνητή αίσθηση που είχα για τον εαυτό μου – την πληγωμένη μου υπερηφάνεια και το αίσθημα εκφοβισμού και ευπάθειας – ήταν ευκολότερο να βλέπω τον συνάδελφό μου όπως τον είχε δημιουργήσει ο Θεός. Η όλη κατάσταση απέκτησε τότε μικρότερη σημασία στη σκέψη μου. Δεν ήμουν επικεντρωμένη στο πως θα μπορούσε να διευθετηθεί η κατάσταση· μάλλον, ήμουν απλά ευγνώμων γιατί έβλεπα ότι η θεία Αλήθεια ήταν παρούσα στην κατάσταση.
Αρκετές εβδομάδες αργότερα, καθώς εγκατέλειπα την αίθουσα διδασκαλίας με τον σκύλο μου, παρατήρησα τον συγκεκριμένο συνάδελφο να βγαίνει από ένα άλλο κτίριο και να έρχεται προς το μέρος μου. Άρχισε να κάνει νεύματα και να με φωνάζει, πράγμα που ήταν ασυνήθιστο. Τίποτα δεν είχε μεσολαβήσει μεταξύ μας· πράγματι, δεν τον είχα δει καθόλου από τότε που είχαμε την τελευταία συνάντηση του τμήματος.
Μία στιγμή αργότερα, γονάτιζε μπροστά μου, και έτεινε το χέρι του ήρεμα προς τον σκύλο μου. Μετά κοίταξε προς τα πάνω και μου χαμογέλασε, λέγοντας τι καλό κορίτσι ήταν ο σκύλος μου. Η όλη του συμπεριφορά είχα αλλάξει· ήταν εγκάρδιος, με ωραίο χιούμορ, διακριτικός και έδειχνε μεγάλη εκτίμηση για τον σκύλο μου και για μένα. Αυτό ήταν το τέλος της σύγκρουσης. Σηκώθηκε όρθιος. Του ευχήθηκα να έχει ένα καλό Σαββατοκύριακο· χαμογέλασε και έγνεψε με το χέρι του, μου ευχήθηκε το ίδιο και ο καθένας μας τράβηξε τον δρόμο του.
Τίποτε εκτός από την Αγάπη δεν μπορεί να μας αγγίξει.
Η όλη κατάσταση λύθηκε χωρίς προσπάθεια και ήταν το αποτέλεσμα της προσευχής που έκανα, για να δω την σωστή αντίληψη για τον άνθρωπο. Αυτό δεν είχε κάνει κανέναν από τους δυο μας διαφορετικούς από ότι ήμασταν πάντοτε· απλά, είχα συνειδητοποιήσει ότι η θεία Αλήθεια, ο Θεός, κυβερνά και τους δυο μας. Κατάλαβα ότι η ιδέα ότι «το κακό δεν είναι προσωπικό» σημαίνει, ότι το κακό δεν έχει ταυτότητα, ούτε είναι πραγματικό. Δεν είναι ένα πρόσωπο ή μία προσωπικότητα, και δεν έχει καμία ικανότητα να προσκολληθεί στον άνθρωπο, που έχει δημιουργήσει ο Θεός. Η πνευματική ιδέα του ανθρώπου είναι πάντοτε ευγενική και τρυφερή, και αντανακλά μόνο ιδιότητες του θείου Νου σε άπειρη ποικιλία και ατομικότητα.
Αντί να πτοούμεθα από την ποικιλία των ιδεών του Θεού, που εκφράζονται από τον άνθρωπο , μπορούμε να μάθουμε να εκτιμούμε τις άπειρες εκδηλώσεις της νοημοσύνης και της αγάπης Του, όπως εκφράζονται από όλους εκείνους που βρίσκονται γύρω μας. Η εμπειρία μας εμπλουτίζεται, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι μας έχουμε να συνεισφέρουμε κάτι σημαντικό, αξιόλογο και χρήσιμο. Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να παρεμβληθεί σ’ αυτόν τον δρόμο.