Πολλοί άνθρωποι, πληροφορούμενοι τις θεραπείες του Ιησού, άρχισαν να τον ακολουθούν. Όμως, μόλις αντιλαμβανόντουσαν ότι αυτό σήμαινε να «σηκώσουν τον σταυρό», εξαφανιζόντουσαν. (Δείτε, επί παραδείγματι το κατά Μάρκον 10:17-22).
Δεν γίνεται να είμαστε Χριστιανοί μόνον στα εύκολα και αυτό το καταλαβαίνει, από νωρίς, κάθε αφοσιωμένος οπαδός του Ιησού Χριστού. Εκείνος έλεγε ότι το να είσαι μαθητής του σημαίνει όχι μόνον να σηκώνεις, καθημερινά, τον σταυρό του αλλά και να πίνεις από το ποτήρι του. Ίσως, αυτά τα δύο καθήκοντα να φαίνονται ανεφάρμοστα, αλλά εγώ, έχω μάθει το εξής: Όποιος έχει αισθανθεί τον Χριστό -, δηλαδή, την παρουσία, δύναμη και δράση της θείας Αλήθειας και Αγάπης, οι οποίες παρακινούσαν τον Ιησού και του επέτρεπαν να θεραπεύει, - βρίσκει ότι το να ακολουθεί τις εντολές του είναι όχι μόνον εφικτό, αλλά και φυσικό. Αισθανόμαστε μία γνήσια επιθυμία να αναπτυχθούμε πνευματικά. Και αυτή η ανάπτυξη είναι θεόπνευστη, παρακινείται, τροφοδοτείται, υποστηρίζεται και ανταμείβεται από τον Θεό.
Σε κάθε σταυρό αντιστοιχεί ένα στέμμα, μία πνευματική επιβράβευση. Λίγοι το γνωρίζουν αυτό τόσο ξεκάθαρα όσο η Mary Baker Eddy, η θεμελιώτρια της Χριστιανικής Επιστήμης, η οποία έγραψε, σε μια περίοδο έντονης αναταραχής: «Φιλώ τον σταυρό και ξυπνώ για να γνωρίσω έναν λαμπρότερο κόσμο» (Ποιήματα, σελ. 12). Όχι μόνον σήκωσε τον σταυρό του μίσους και του φθόνου ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, που της υπαγόρευε να αγαπά και να συγχωρεί τους εχθρούς της, αλλά τον «φίλησε», κιόλας! Έχοντας, μόλις, διαβάσει μία βιογραφία της και γνωρίζοντας τις εξαιρετικές δυσκολίες, που αντιμετώπιζε, όταν έγραφε αυτές τις λέξεις, σκέφτηκα: «Μα, πώς μπορούσε να λέει κάτι τέτοιο και να το εννοεί ;» Τότε συνειδητοποίησα πως αυτό συνέβαινε διότι εκτιμούσε τα πνευματικά μαθήματα, που οι πολυάριθμοι σταυροί που σήκωνε, της δίδασκαν και αναγνώριζε τη νίκη, που της χάριζαν. Της αποκάλυπταν την πραγματικότητα ενός καλύτερου και λαμπρότερου κόσμου.
Πρέπει να παραδεχθώ ότι, στην αρχή, η σκέψη να σηκώσω τον σταυρό του Ιησού και να πιώ από το ποτήρι του μού φαινόταν τρομακτική. Όμως, ήμουν βεβαία για το εξής: Οι εκφάνσεις, που είχα συλλάβει, του Χριστού, της Αλήθειας (τόσο αγνή, τόσο καθοριστική), κατά την μέχρι στιγμής μελέτη μου της Χριστιανικής Επιστήμης και οι θεραπείες που ακολούθησαν, είχαν σπείρει στην καρδιά μου την ειλικρινή επιθυμία να κάνω ό,τι χρειάζεται για να γίνω μία αφοσιωμένη μαθήτρια. Έτσι, απεφάσισα να μάθω τι σημαίνει να σηκώνεις (και, μάλιστα, να φιλάς) τον σταυρό του Ιησού και να πίνεις από το ποτήρι του, σήμερα.
Πρώτα, έψαξα στην Βίβλο και στα γραπτά της Mary Baker Eddy για να βρω ό,τι υπήρχε σχετικά με την εφαρμογή των εντολών του Ιησού και, δεν γινόταν να μην παρατηρήσω πόσο συχνά αναφερόταν η λέξη «χαρά». Παραδείγματος χάριν, προετοιμάζοντας τους μαθητές του πριν τους αποχωριστεί (πριν από την σταύρωσή του, ανάσταση και ανάληψη ), ο Ιησούς είπε: «Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του πατρός μου και μένω εν τη αγάπη αυτού. Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μείνη εν υμίν η χαρά μου και η χαρά υμών να είναι πλήρης» (Ιωάν.15:10, 11). Επίσης, παρά τις διώξεις, που υφίσταντο οι Απόστολοι σηκώνοντας τον σταυρό τους, πάντοτε, έχαιραν
(Πράξεις 5:40, 41). Ακόμη και αφού τους είχαν δείρει, το πρώτο που έκαναν, ήταν να χαρούν επειδή «ηξιώθησαν να ατιμασθώσι» χάριν του ονόματος του Ιησού Χριστού.
Δεν είχα, ποτέ πριν, συνδέσει την χαρά με την άρση του σταυρού και, έτσι, αυτά τα λόγια και με παρηγόρησαν και με ενίσχυσαν. Τα λόγια του Ιησού μού θύμισαν την χαρά, που αισθανόμαστε όταν ξέρουμε ότι κυριαρχούμε πάνω σε κάθε κακό, όπως απέδειξε η ανάστασή του. Σίγουρα, δεν μας υποσχέθηκε ένα ανθόσπαρτο μονοπάτι, εάν τον ακολουθήσουμε. Μάλιστα, είπε: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν». Αλλά, επίσης, πρόσθεσε: «αλλά, θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάν. 16: 33). Κατ΄ εμέ, αυτό σημαίνει: «και σας έδωσα ό,τι χρειάζεστε για να τον νικήσετε κι εσείς». Είχε, ήδη, βεβαιώσει τους μαθητάς του: «πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς» (Ιωάν. 15: 15). Αναλογιζόμενη και εκτιμώντας όλα όσα ο Ιησούς Χριστός μου είχε αποκαλύψει για τον Θεό - συνειδητοποίησα «Ωωω, όλα αυτά ακριβώς μας ισχυροποιούν και μας καθιστούν ικανούς να» «μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν» (προς Ρωμαίους 12: 21). Δεν γινόταν να μην αναλογιστώ τους Αποστόλους του, οι οποίοι, αφού έλαβαν την φώτιση του Αγίου Πνεύματος (που ο Ιησούς τους είχε προμηνύσει και υποσχεθεί ότι θα ελάμβαναν), την ημέρα της Πεντηκοστής, ποτέ δεν πισωγύρισαν ούτε απέβαλαν την χαρά τους παρά τις πολλές δοκιμασίες και διωγμούς, που υπέστησαν. Πάντα προχωρούσαν, αυξανόμενοι στην γνώση του Θεού και θεραπεύοντας πολλούς.
Η ακόλουθη δήλωση της Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ με βοήθησε, ιδιαιτέρως, στην έρευνά μου: «Αν ρίξεις το σκάφος σου πάνω στα νερά της Αλήθειας, που είναι πάντα ταραγμένα, αλλά υγιεινά, θα αντιμετωπίσεις θύελλες. Το καλό που κάνεις, θα κακολογηθή. Αυτό είναι ο σταυρός. Σήκωσέ τον και κουβάλησέ τον, γιατί μ΄αυτόν θα κερδίσης και θα φορέσης το στέμμα.» (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ. 254). Απέκτησα την πεποίθηση ότι όντως μπορώ να σηκώσω τον σταυρό, ότι έχω πολλά να κερδίσω σηκώνοντάς τον και ότι σηκώνοντάς τον πρέπει να εστιάζω στο στέμμα, δηλαδή, στην νίκη έναντι του κακού, που ακολουθεί αυτή την προσήλωση.
Διαβάζοντας όλες αυτές τις αναφορές, άρχισα να καταλαβαίνω ότι το να σηκώνουμε τον σταυρό και να πίνουμε από το ποτήρι του Ιησού απαιτεί πολλά, περιλαμβανομένων και των κατωτέρω:
- Την επιθυμία και την ετοιμότητα (προθυμία θα έλεγα) να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις αντί να προσπαθούμε να τις αποφύγουμε ή να το αναβάλουμε.
- Το θάρρος, να αντέξουμε την φωτιά της μάχης χωρίς παλινωδίες – χωρίς να αισθανόμαστε κατατροπωμένοι ούτε καν ενοχλημένοι – αλλά, εξαλείφοντας οτιδήποτε ισχυρίζεται η ύλη, παραμένοντας ήρεμοι, εδραιωμένοι στην ανωτερότητα και κυριαρχία του Θεού.
- Την απόφαση, να διακρίνουμε πιο ξεκάθαρα, καθημερινά, την ανυπαρξία του κακού και της ύλης και την πραγματικότητα του καλού και της πνευματικότητας. Αυτή την κατανόηση μάς την προσφέρει η Αγάπη, το Πνεύμα και επιτυγχάνεται χάριν στην πνευματικότητά μας.
Οι δυσκολίες, όντως, δοκιμάζουν την πίστη μας στον Θεό. Αλλά, σηκώνοντας τον σταυρό, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η πίστη μας στον Θεό είναι, στην πραγματικότητα, η προσήλωσή Του σε μας (και σε όλα Του τα παιδιά), που αντανακλάται προς Αυτόν, και αισθανόμαστε αυτή Του την προσήλωση καθώς βαδίζουμε μαζί Του και θεωρούμε τις προκλήσεις ως αποκηρύξεις της δικής Του καλοσύνης ή της παντοδυναμίας Του.
Ας πάρουμε, φερ’ ειπείν, την ασθένεια. Εφόσον ο Θεός είναι η μοναδική αιτία (όπως μας διαβεβαιώνει το πρώτο βιβλίο της Βίβλου) και όλα όσα δημιουργεί, είναι καλά, το να δεχθούμε την ασθένεια ως αληθινή, σημαίνει είτε ότι «ο Θεός απέτυχε στην περίπτωση αυτή» ψέγοντάς τον για κάτι, που δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να κάνει (πράγμα, που είναι άρνηση της καλοσύνης Του) είτε ότι «τότε, πρέπει να υπάρχει κάποια άλλη αιτία, δύναμη, νους» (πράγμα, που είναι άρνηση της παντοδυναμίας Του).Όμως, εμμένοντας στην πνευματική αλήθεια ότι ο Θεός, το καλό, είναι η μόνη αιτία, αντιλαμβανόμαστε ότι το ψέμα υπάρξεως ζωής στην ύλη είναι, απλώς, μία εισήγηση και όχι το γεγονός, ένας πειρασμός και όχι μία κατάσταση, μία πλάνη και όχι η αλήθεια. Η κα Έντυ έγραψε, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Αποστόλου Ιακώβου: «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει (υπερνικά) πειρασμόν. Διότι, αφού δοκιμασθή (αποδειχτεί πιστός), θα λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος εις τους αγαπώντας αυτόν» (Ιακώβου 1:12 ),(Επιστήμη και Υγεία, σελ .267).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χριστός εστίαζε στο στέμμα, όταν βρισκόταν στον σταυρό.
Έχοντας υπ ’όψιν μου ότι το ποτήρι καθώς και ο σταυρός συμβολίζουν προβλήματα και διώξεις, που επιβάλλεται να υπερκεραστούν, όποτε σκεφτόμουν την προτροπή του Ιησού προς τους μαθητάς του «πίετε εξ αυτού πάντες» (κατά Ματθαίον 26:27), πάντοτε πίστευα ότι επρόκειτο να πιούν θλίψεις. Φαντασθείτε την χαρά μου, όταν διάβασα ότι : «το ποτό που ο Δάσκαλος ήπιε και συνέστησε και στους οπαδούς του» ήταν «η έμπνευση της Αγάπης» (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 35)! Κάθε άλλο, παρά θλίψεις.
Αναλογίσθηκα τις διώξεις του και πώς, ακριβώς στο μέσον ακόμη και αγωνίας και βασανιστηρίων, αυτό που έβλεπε ο Ιησούς να γεμίζει το ποτήρι του (δηλαδή, την γεμάτη θλίψεις δοκιμασία), ήταν η παρουσία και η δύναμη της Αγάπης, του Θεού. Επομένως, αυτό που τον διαπότιζε (που προσελάμβανε) ήταν η έμπνευση αυτής της Αγάπης! Και αυτό ακριβώς, επέφερε τη νίκη του. Ακόμη και πάνω στον σταυρό, ήταν πλημμυρισμένος από την «ενσυνείδητη πραγματικότητα και βασιλική μεγαλοπρέπεια του είναι του» (Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, Yes and Νo, σελ. 36). Αναγνώριζε ότι ο Χριστός, η πεμπτουσία του ως ο Υιός του Θεού, δεν μπορούσε να υποφέρει. Εστιάζοντας στο στέμμα, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η Αλήθεια νικά, γνωρίζοντας ότι το θέλημα του Θεού είναι, ασφαλώς, τόσο αγαθό όσο και ο Θεός, το κέρδισε το στέμμα. Θυμηθείτε ότι είχε ζητήσει στην προσευχή του «πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη» (κατά Λουκάν 22: 42). Βεβαίως, η σταύρωση δεν υπήρξε θέλημα Θεού. Η ανάσταση (η νίκη), ωστόσο, ασφαλώς, υπήρξε θέλημά Του και, σ’ αυτήν, χωρίς αμφιβολία, εστίαζε ο Ιησούς.
Σύντομα μετά την ενασχόλησή μου με το ερώτημα ποτήρι- σταυρός-στέμμα, ακολούθησε μία ακόμη μετάθεσή μου στην δουλειά, γεμάτη προκλήσεις σταδιοδρομίας, χρηματικές, σωματικές και συναισθηματικές .Θυμάμαι ότι έλεγα : «Τώρα, είμαι τόσο καλά θωρακισμένη, ώστε αυτό θα είναι περίπατος». Όμως, δεν ήταν. Ήταν καταναγκαστική πορεία. Μετά την μετακόμιση, όλα τα μέλη της οικογενείας μου αντιμετώπιζαν πρόβλημα στο να βρουν τον χώρο τους, το νόημα και την γαλήνη τους στο μέσον αυτής της νέας περιπέτειας.
« Όλο αυτό απαιτεί τόσο μόχθο» σκεφτόμουν. Και, όμως, ήξερα ότι η προσευχή πρέπει να μας εξυψώνει και να μας δίνει χαρά. Επρόκειτο να γνωρίσω ακόμη μία όψη του τι σημαίνει «να πίνουμε από το ποτήρι του Χριστού» ή «να αίρουμε τον σταυρό του» - το ότι, δηλαδή, απαιτείται κόπος, που, ταυτοχρόνως, μας κάνει χαρούμενους. Αυτό το εκ Θεού μάθημα άρχισε , όταν θυμήθηκα κάτι, που είχε γράψει η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ και που, ποτέ, δεν μου είχε αρέσει: «Το τραγούδι της Χριστιανικής Επιστήμης είναι: Εργασία- εργασία- εργασία - να βρίσκεσαι σε εγρήγορση και να προσεύχεσαι» (Μήνυμα προς την Μητέρα Εκκλησία, το 1900, σελ.2).
Στην αρχή, αυτή η τριπλή επανάληψη της λέξεως εργασία, έκανε τις προκλήσεις, που αντιμετώπιζα, να μοιάζουν χειρότερες. Παρ’ όλα αυτά, συνειδητοποίησα ότι ,αυτό που χρειαζόταν, ήταν να απολαύσω αυτήν την ιερή, εξυψωτική εργασία. Κατά το λεξικό μου, τραγούδι είναι «ένας ύμνος χαράς ή ευχαριστίας». Άρχισα να βλέπω ότι η προσπάθεια διαφέρει πολύ από την καταναγκαστική πορεία. Προσπαθώ, απλώς σημαίνει ότι διατηρώ κάθε μου σκέψη σύμφωνη με τον Θεό – ότι απολαμβάνω και, με εγρήγορση και ζωντάνια, διακρίνω, κάθε στιγμή, την πανταχού παρουσία Του και την γεμάτη αγάπη διακυβέρνησή του ό,τι κι αν δηλώνουν οι σωματικές αισθήσεις. Αυτή η στάση, όχι μόνον απαιτεί να ελέγχουμε κάθε μας σκέψη, αλλά πρέπει να το κάνουμε και κάθε στιγμή της ημέρας, αντλώντας όμως, από αυτή μας την εργασία, χαρά. Καθώς, ενσυνείδητα και σταθερά, επέτρεψα οι σκέψεις του Θεού να γίνουν και δικές μου σκέψεις, η εργασία μου έγινε ενθουσιώδης, εξυψωτική και προάγγελος ευλογίας. Σύντομα, όλοι μας βρήκαμε την φωλίτσα μας σ’ αυτή την νέα τοποθεσία και ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι και καλά.
Κατά την πάροδο των ετών, έχω αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις και θα αντιμετωπίσω πολύ περισσότερες. Όμως, συνεχίζω να αναπτύσσομαι πνευματικά αντιμετωπίζοντας με προθυμία τις προκλήσεις αντί να τις αποφεύγω, επιθυμώντας να διδάσκομαι από το μάθημα της αγάπης που μου προσφέρουν, εμμένοντας σε όσα γνωρίζω για τον Θεό και, όπως ο Ιακώβ, χωρίς να παραιτούμαι μέχρις ότου η σωστή κατανόησή Του με ευεργετήσει, κρατώντας στην σκέψη μου το πόσο υπέροχος είναι ο Θεός μου και όχι το πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα. Συνεχώς βρίσκω ότι όλα τα μαθήματα, που μου προσφέρει ο Θεός, έχουν πάμπολλες προεκτάσεις. Οι ευλογίες Του αντανακλώνται σε κάθε τομέα της ζωής μας. Έτσι, τελικά, μπορώ κι εγώ να πω – και να το εννοώ – ότι: «Φιλώ τον σταυρό και ξυπνώ για να γνωρίσω έναν λαμπρότερο κόσμο».