Η θεραπεία στην Χριστιανική Επιστήμη, είναι μία αποκάλυψη – μία εμπνευσμένη αποκάλυψη της πεμπτουσίας του Θεού και του ανθρώπου του Θεού. Εφαρμόζοντας την Χριστιανική Επιστήμη, χιλιάδες άνθρωποι, ανά τον κόσμο, ευτυχισμένοι καταθέτουν ότι θεραπεύτηκαν από ασθένειες και τραυματισμούς κάθε είδους, χάριν αυτής, ακριβώς, της εφαρμογής της. Ωστόσο, είναι σημαντικό να καταλάβουμε την πνευματική βάση αυτής της θεραπείας. Ο τρόπος , με τον οποίον η Χριστιανική Επιστήμη θεραπεύει, είναι μοναδικός και αξίζει να τον διερευνήσουμε.
Ενώ η τρέχουσα ιατρική θεραπευτική αγωγή αρχίζει με την παραδοχή ότι ο άνθρωπος είναι ένας άρρωστος ή τραυματισμένος θνητός, η θεραπευτική αγωγή της Χριστιανικής Επιστήμης ξεκινά κατανοώντας ότι ο άνθρωπος του Θεού είναι τέλειος και αθάνατος. Στην άρρηκτη ενότητα του Θεού με την δημιουργία Του η φυσιολογία δεν έχει θέση. Αυτό ισχύει διότι το θείο Πνεύμα, που είναι ο μόνος δημιουργός, αποκαλύπτει την δική Του φύση σε ένα τέκνο, που είναι εξ ολοκλήρου πνευματικό. Για να παρουσιάζει και να εκφράζει την απόλυτη τελειότητα του Πνεύματος, η πλήρης και αμόλυντη πνευματικότητα είναι η μόνη κατάσταση που η δημιουργία θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχει.
Αυτά είναι ισχυρά, ικανά να αλλάξουν την ζωή μας, γεγονότα, που, όταν κατανοηθούν, οδηγούν σε πλήρη θεραπεία. Έτσι ξεκάθαρα τα κατάλαβα κι εγώ, μερικά χρόνια πριν, με έναν ενθαρρυντικό και όμορφο τρόπο. Είχα υποστεί βλάβη στον αστράγαλό μου, σε ένα ατύχημα. Ήξερα ότι η Χριστιανική Επιστήμη μπορούσε να με θεραπεύσει. Ήξερα, επίσης, ότι το να αρχίσω την βασισμένη στην προσευχή θεραπευτική μου προσπάθεια αποδεχόμενος ότι έχω έναν τραυματισμένο αστράγαλο, δεν ήταν μία αποτελεσματική προσέγγιση. Μέσω της μελέτης μου του παραδείγματος του Ιησού Χριστού, όπως το αποσαφηνίζει η Χριστιανική Επιστήμη, είχα ανακαλύψει ότι κυριολεκτικά δεν είχα ποτέ δημιουργηθεί από ύλη. Κανείς από εμάς. Γι αυτό ήξερα ότι δεν θα πετύχαινα την θεραπεία προσπαθώντας να αποκαταστήσω μία λανθασμένη εικόνα του εαυτού μου.
Ήξερα ότι ήταν φυσικό και σωστό να προσμένω ότι η θεραπεία θα καταλήξει σε δέουσες ανακατατάξεις στην σκέψη μου
Χρειαζόμουν θεραπεία σε ένα ανώτερο επίπεδο, θεραπεία η οποία καταδείκνυε και αποκάλυπτε μία εμπνευσμένη άποψη και απόδειξη της παρούσας μου αθανασίας. « Όταν η σκέψη προχωρεί σε ανώτερο πεδίο δράσης, υψώνεται από την υλική αίσθηση στην πνευματική, από το σχολαστικό στο εμπνευσμένο και από το θνητό στο αθάνατο,» εξηγεί η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ στο βιβλίο της για την Χριστιανική Επιστήμη, Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών (σελ. 256). Μ’ αρέσει να σκέφτομαι αυτό το ανώτερο επίπεδο σαν την αποκάλυψη- την εμπνευσμένη αποκάλυψη- της απτής παρουσίας και άμωμης υποστάσεως του Πνεύματος και να σκέφτομαι ότι η πνευματική Του δημιουργία προβάλλει, με κάθε λεπτομέρεια, την παρουσία και το άμωμο του Πνεύματος.
Έτσι, η προσευχή μου δεν εστιάστηκε στην υλιστική παραδοχή ότι υπήρχε ένας τραυματισμένος αστράγαλος, που χρειαζόταν θεραπεία, αλλά, αντιθέτως, ήξερα ότι ήταν φυσικό και σωστό να προσμένω ότι η θεραπεία θα καταλήξει σε δέουσες ανακατατάξεις στην σκέψη μου. Από αυτήν την στιγμή και μετά, αναλογιζόμουν μόνον ό,τι είναι πραγματικό αναφορικά με τον Θεό και την δημιουργία του Θεού. Επικεντρώθηκα αποκλειστικά και μόνο στην πραγματική μου υπόσταση ως η πνευματική αντανάκλαση του Θεού. Αυτή η θεώρηση του εαυτού μου απορρόφησε τόσο έντονα την σκέψη μου ώστε πέρασαν πολλές ώρες πριν παρατηρήσω ότι ήμουν εντελώς καλά και ότι περπατούσα ελεύθερα.
Αυτή η προσέγγιση – δηλαδή το να εστιάζουμε την σκέψη μας και να επικεντρωνόμαστε μόνον σε ό,τι είναι πραγματικό, με την θεραπεία ως αποτέλεσμα – είναι κάτι, που όλοι μπορούμε να μάθουμε να κάνουμε και να βιώνουμε. Ο καλύτερος τρόπος για να μάθουμε την πραγματικότητα, περιλαμβανομένων του γνήσιου χαρακτήρα μας και της συγκροτήσεώς μας σαν τέκνα του Θεού, είναι να εξοικειωνόμαστε όλο και περισσότερο με τον χαρακτήρα και την ουσία του Θεού. Αγαπώ αυτήν την φράση της Αγίας Γραφής: «επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού» (Προς Α’ Κορινθίους 2:10). Για να προοδεύσουμε στην κατανόηση της θείας αποκαλύψεως μάλλον παρά να προσπαθούμε να επιδιορθώσουμε την ύλη, είναι χρήσιμο να ασχοληθούμε με την κατανόηση αυτού του βάθους, δηλαδή της πνευματικής αλήθειας, όσον αφορά τον Θεό. Ο Θεός είναι παρών, παντού, διότι Αυτός είναι άπειρο Πνεύμα, που πληροί όλον τον χώρο. Ο Θεός είναι ακέραιος και αποκλειστικά και μόνον καλός. Ο άνθρωπος υπάρχει σαν έκφραση του Θεού, καταδεικνύοντας την ακεραιότητα του Θεού, την ευφυΐα, την αγάπη και την καλοσύνη. Ο αυθεντικός, παντελώς πνευματικός άνθρωπος – η οντότητα καθενός από μας – είναι η μεγαλειώδης ένδειξη της υπάρξεως του Θεού. Εφόσον υπάρχει μόνον ένα Πνεύμα, υπάρχει μόνον μία δημιουργία και ο άνθρωπος είναι τελείως πνευματικός. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αυτή η αποκάλυψη, αυτό το γεγονός, ότι ,δηλαδή , η μοναδική ταυτότητα που έχουμε, είναι πνευματική, είναι η βάση στην άσκηση της επιστημονικής Χριστιανικής θεραπείας. Στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφάλαιο 4, παροτρυνόμαστε να απορρίψουμε το παλαιό, υλικό, αμαρτωλό πρότυπο του ανθρώπου και «να ενδυθούμε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας»
(22-24). Άρα, δεν υπάρχουν δύο εκδοχές μας,- μία τρωτή, παλαιά, κίβδηλη, θνητή εκδοχή που χρειάζεται επιδιόρθωση, συν μία πνευματική, άθικτη, Θεοπρεπής εκδοχή. Όχι, υπάρχει μόνον μία εκδοχή του ανθρώπου, που είναι για πάντα όμοιος με τον Θεό. Το να αντιληφθούμε αυτή την ουσιώδη αλήθεια έστω και λίγο, μας καθιστά ικανούς να θεραπεύουμε πνευματικά.
Λέγεται ότι κάποτε, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, η γυναίκα που θεμελίωσε την Χριστιανική Επιστήμη, βασιζόμενη στο ανωτέρω χωρίο, επεξήγησε: «πρέπει να απορρίψετε τον παλαιό άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα, δεν μπορείτε να τους βελτιώσετε και να τους κρατήσετε. Δεν απορρίπτετε τον παλαιό άνθρωπο, αν προσπαθείτε να τον βελτιώσετε. Αν πετυχαίνατε να τον βελτιώσετε, θα παρέμενε μαζί σας. Αν μπαλώνετε το παλαιό και λέτε ότι είναι αρκετά καλό, δεν το απορρίπτετε αλλά, το κρατάτε. Αν προσπαθείτε να καταστήσετε το παλαιό ικανοποιητικό, ετοιμάζεστε να το κρατήσετε όχι να το απεκδυθείτε» (Γνωρίσαμε την Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, πλήρης έκδοση, τόμος δεύτερος, σελ.167).
Για να ασκήσουμε αποτελεσματικά την Χριστιανική θεραπευτική, δεν μπορούμε να κρατάμε δύο – το μη πραγματικό και το πραγματικό. Απλώς, δεν είναι δυνατόν να έχουμε δύο πρότυπα ταυτοχρόνως. Ο «νέος άνθρωπος» είναι αυτό που είναι, πάντοτε, το πραγματικό και, επομένως, το μόνο που μπορεί, πράγματι, να αποκαλυφθεί. Μπορούμε να κατέχουμε μόνον το πραγματικό. Είναι η αγάπη μας για το πραγματικό, για «τα βάθη του Θεού» και για τον εαυτό μας ως ο «νέος άνθρωπος»,που μας καθιστά ικανούς να ξεσκεπάσουμε και να απορρίψουμε το υλικό, κίβδηλο πρότυπο του ανθρώπου ως, δήθεν, άρρωστου, μειωμένης νοημοσύνης, θύματος κλπ. Όταν γνωρίζουμε ποιο είναι το πραγματικό, δεν εξαπατώμεθα εύκολα ώστε να πιστέψουμε το μη πραγματικό.
Ο «νέος άνθρωπος» είναι αυτό που είναι, πάντοτε, το πραγματικό και, επομένως, το μόνο που μπορεί, πράγματι, να αποκαλυφθεί.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι εργάζονται για μία δημοφιλή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και ότι η δουλειά τους είναι να επισκέπτονται, καθημερινά, διάφορα σημεία λιανικής για να επισημαίνουν και να αφαιρούν τηλέφωνα-μαϊμούδες, που πωλούνται σαν, δήθεν τηλέφωνα ,που φτιάχνει η εταιρεία τους. Αν είναι καλοί στην δουλειά τους, αντί να εξετάζουν κάθε ένα από τα τηλέφωνα μαϊμούδες, θα έχουν εξοικειωθεί πλήρως με τα χαρακτηριστικά του αυθεντικού τηλεφώνου. Η ενδελεχής εξοικείωσή τους με το αυθεντικό, θα τους καθιστά ικανούς να βρίσκουν και να αποκλείουν γρήγορα τα ψεύτικα προϊόντα. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν κάποιος εξοικειώνεται πλήρως και ειλικρινά με τον πραγματικό, παντελώς πνευματικό άνθρωπο, που ο Θεός έχει, όντως, δημιουργήσει, δεν εξαπατάται τόσο εύκολα ώστε να αποδεχθεί οποιαδήποτε ψευδή πληροφορία σχετικά με την ταυτότητά του ή την ταυτότητα των συνανθρώπων του.
Η παραβολή του Ιησού για τα ζιζάνια και το σιτάρι, πιστοποιεί ακριβώς τα ανωτέρω. Σε έναν αγρό, τα βλαβερά ζιζάνια είναι φυτά, που, όταν βλαστάνουν, μοιάζουν πολύ με τους βλαστούς του σιταριού. Ωστόσο, εάν ο αγρότης τους επιτρέψει να μεγαλώσουν, καταλήγουν να δείχνουν τελείως ανόμοια το ένα με το άλλο, τόσο ανόμοια ώστε ο αγρότης τα ξεχωρίζει χωρίς κόπο. Οτιδήποτε δεν μοιάζει με σιτάρι, σε αυτόν τον αγρό, είναι εύκολο να ταξινομηθεί και να απομακρυνθεί.
Παρομοίως, αφήνοντας «το σιτάρι» να μεγαλώσει στην σκέψη μας – αφήνοντας μία βαθειά γνώση του καλού και του πραγματικού να αποκαλυφθεί μέσω της ειλικρινούς προσευχής – αποκτούμε την σοφία να ξεριζώνουμε από την σκέψη μας την παραδοχή ότι, οτιδήποτε είναι αντίθετο προς την αλήθεια του τέλειου Θεού και του τέλειου ανθρώπου, είναι πραγματικό. Ο Ιησούς είπε: «Εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος» (κατά Ματθαίον 5:48). Αυτή η τελειότητα είναι γεγονός, τώρα. Στην άσκηση της θεραπευτικής δια της Χριστιανικής Επιστήμης, η πνευματική τελειότητα δεν είναι κάτι που προσπαθούμε να επιφέρουμε με την προσευχή μας. Είναι αυτό από το οποίο απορρέει η εργασία και η προσευχή μας, αυτό που αποδεχόμαστε σαν την παρούσα κατάσταση και πραγματικότητα της οντότητάς μας.
Ασφαλώς, αυτά τα ζιζάνια και το σιτάρι δεν συγκεράζονται σε ένα φυτό, σαν αμάλγαμα· μεγαλώνουν δίπλα-δίπλα, στην ανθρώπινη σκέψη και πρέπει να διαχωρισθούν δια της προσευχής. Στο Επιστήμη και Υγεία, διαβάζουμε: «Το πρόσκαιρο και το μη πραγματικό δεν εγγίζουν ποτέ το αιώνιο και το πραγματικό. Το μεταβλητό και το ατελές δεν εγγίζουν ποτέ το αμετάβλητο και το τέλειο. Το δυσαρμονικό και αυτό που καταστρέφεται μόνο του δεν εγγίζουν ποτέ το αρμονικό και το αυθύπαρκτο. Οι αντίθετες αυτές ιδιότητες είναι τα ζιζάνια και το σιτάρι, που ποτέ δεν ανακατώνονται πραγματικά, αν και (για τη θνητή όραση) μεγαλώνουν το ένα κοντά στο άλλο, ως το θερισμό. Τότε η Επιστήμη χωρίζει το σιτάρι από τα ζιζάνια, με την κατανόηση ότι ο Θεός είναι πάντοτε παρών και ότι ο άνθρωπος αντανακλά τη θεία ομοίωση» (σ.300).
Όπως ακριβώς το σιτάρι δεν θεωρείται ποτέ ζιζάνιο, έτσι ακριβώς και τα τέκνα του Θεού δεν είναι, ποτέ μα ποτέ, θνητά. Έτσι ό,τι κι αν λέει το ψέμα, ο πραγματικός άνθρωπος δεν αγγίζεται ποτέ από αυτό. Και αυτή η γνώση επιφέρει θεραπεία, που είναι, όντως, εμπνευσμένη αποκάλυψη.
Βέβαια, τα διάφορα κίβδηλα πρότυπα ανθρώπου μπορεί να φαίνονται ιδιαιτέρως πειστικά στις υλικές αισθήσεις, όμως, όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε με «τα βάθη» του Θεού, τόσο περισσότερο αυτά τα κίβδηλα πρότυπα απογυμνώνονται δείχνοντας τι, πράγματι, είναι και, επομένως, είναι ώριμα για να εγκαταλειφθούν. Καθώς προσεγγίζετε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την επιστημονική Χριστιανική θεραπευτική, θα ανακαλύψετε και μόνοι σας πόσο γρηγορότερα μπορείτε να ξεριζώσετε την ασθένεια, την αμαρτία και την αδικία , εάν εξοικειωθείτε με την τελειότητα του Θεού και την δική σας παρούσα ενότητα μαζί Του. Θα βιώσετε την θεραπεία. Η θεραπεία στην Χριστιανική Επιστήμη είναι μία αποκάλυψη, που αλλάζει την ζωή σας εκ βάθρων - μία εμπνευσμένη, ισχυρή αποκάλυψη της παρούσας, άθικτης πεμπτουσίας του Θεού και της δημιουργίας Του.