«Πολυάσχολος». Είχα ακούσει αυτή την φαινομενικά αθώα λέξη πολλές φορές σε τυχαίες συζητήσεις και αναρωτιόμουν γιατί την άκουγα τόσο συχνά και αν, πράγματι, ήταν τόσο αθώα.
Να είναι κανείς επιμελής, εργατικός και σκληρά εργαζόμενος αυτό μπορεί, βέβαια, να θεωρηθεί ότι είναι αρετή. Αλλά η απασχόληση που άκουγα εγώ συνοδευόταν από έντονο άγχος λέγοντας «έχω τόσα πολλά να κάνω και πολύ λίγο χρόνο για να κάνω όλα αυτά». Και η συχνότητα με την οποία άκουγα την λέξη αυτή με έκανε να αναρωτιέμαι αν ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που επιβάλλει κανείς στον εαυτό του, από ότι είχα αρχικά σκεφθεί. Όταν τα συμπτώματα μιας τέτοιας απασχόλησης εκδηλώθηκαν στην δική μου ζωή, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να προσευχηθώ για πνευματική διαύγεια και χαρά.
Διαπίστωσα ότι αισθανόμουν φορτισμένος από έναν αριθμό εργασιακών υποχρεώσεων που έπρεπε να κάνω, και από μία αίσθημα ευθύνης ότι έπρεπε να διεκπεραιώσω όλα αυτά. Είχα επιλέξει να είμαι πολυάσχολος με τις συνακόλουθες αποσκευές του άγχους, της ανυπομονησίας και της απογοήτευσης. Αυτό έμοιαζε με μία επίθεση στην δική μου σκέψη.
Έτσι, ένα πρωί και ενώ αισθανόμουν το ψυχολογικό βάρος από τον κατάλογο των πραγμάτων που έπρεπε να κάνω, απλά κάθισα ήσυχα και προσευχήθηκα: «Πατέρα-Μητέρα Θεέ, δείξε μου τι πρέπει να ξέρω, να αισθάνομαι, και τι πρέπει να κάνω σήμερα». Η απάντηση ήρθε με την μορφή ερώτησης: «Τι θα ήσουν χωρίς αυτή την σκέψη – χωρίς αυτό το αίσθημα του άγχους – ότι πρέπει να κάνεις αυτά τα πράγματα;» Η απάντηση ήρθε άμεσα: «Θα ήμουν ελεύθερος, δραστήριος, και χαρούμενος».
Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω μια συνειδητή επιλογή: να αποδεχθώ την αυθυποβολή της γεμάτης με άγχος απασχόλησης, ή να βεβαιώσω την χαρούμενη, γεμάτη ενέργεια κατάσταση που έχει γιός του Θεού. Θυμήθηκα κάτι που είχε μοιραστεί μαζί μου μια φορά ένας πρακτίσιονερ: «Όταν ο δρόμος γίνεται δύσκολος, η δυσκολία γίνεται γνώση (η γνώση της Αλήθειας)». Η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ γράφει στο βιβλίο της Miscellaneous Writings 1883 – 1896, «Το να είμαστε πολυάσχολοι, δεν σημαίνει ότι καταφέρνουμε πολλά» (σελ. 230). Και ο Ιησούς δεν είπε ποτέ, «Να είσθε πολυάσχολοι και θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών». Μάλλον είπε, «Και θα γνωρίσετε την αλήθειαν, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (κατά Ιωάννην 8: 32). Αποφάσισα να είμαι λιγότερο πολυάσχολος και να γνωρίσω περισσότερο την Αλήθεια.
Προσευχήθηκα για τον εαυτό μου με τον εξής τρόπο: «Πατέρα – Μητέρα μου Θεέ, σε ευχαριστώ που με δημιούργησες κατ’ εικόνα και ομοίωσή Σου: αγνό, τέλειο, έξυπνο, εργατικό και πλήρη. Είσαι ο μόνος Νους στο σύμπαν, και επειδή είμαι εικόνα και ομοίωσή Σου, αντανακλώ αυτόν τον Νου σε κάθε τι που σκέπτομαι, που κάνω και λέω. Επειδή Συ είσαι το Παν, δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε είναι ανόμοιο με Σένα· δεν υπάρχει χώρος για άγχος, ανυπομονησία, απογοήτευση, υπεραπασχόληση. Συ δημιούργησες τα πάντα, και εγώ αντανακλώ την δική Σου άπειρη νοημοσύνη και χάρη. Είσαι η πηγή όλων των σωστών ιδεών, και ως αντανάκλασή Σου, περικλείω και έχω τέλεια πρόσβαση σ’ αυτές τις ιδέες. Ούτε θνητές μετρήσεις, ούτε περιορισμένος χρόνος, τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη, την παρουσία και την δύναμή Σου – ακριβώς εδώ, ακριβώς αυτή την στιγμή. Φυσικά, χωρίς προσπάθεια αντανακλώ την καλοσύνη, την ειρήνη, την χαρά και την νοημοσύνη της άπειρης παρουσίας Σου. Το ξέρω αυτό, ξέρω ότι ξέρω, και Σε ευχαριστώ, Πατέρα – Μητέρα Θεέ, ότι αυτό είναι η αλήθεια».
Θυμήθηκα, επίσης, τον ορισμό του χρόνου, που δίνει η κυρία Έντυ στο βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, όπου αναφέρεται μεταξύ των άλλων: «Θνητές μετρήσεις· όρια, μέσα στα οποία συνοψίζονται όλες οι ανθρώπινες πράξεις, σκέψεις, δοξασίες, γνώμες, γνώση· ύλη· πλάνη· …» (σελ. 595). Συνειδητοποίησα ότι αυτό που χρειαζόμουν δεν ήταν περισσότερος χρόνος, αλλά μία πιο καθαρή αντίληψη της πνευματικής μου φύσης ως ο αγαπημένος γιος του Θεού που είμαι – που αντανακλά ελεύθερα την απειρία του Θεού.
Καθώς αισθανόμουν την παρουσία του Θεού και την δύναμη της προσευχής, κατάλαβα ότι η δουλειά μου δεν ήταν να καταστήσω έναν θνητό άνθρωπο πιο αποτελεσματικό εργαζόμενο, ούτε να φέρω εις πέρας ουσιώδη καθήκοντα με πιο αποδοτικό τρόπο. Η δουλειά μου ήταν να καταλάβω ότι, κατ’ αρχήν, δεν ήμουν ένας περιορισμένος θνητός, αγχωμένος από έναν όγκο σημαντικών εργασιών που πρέπει κατόπιν να εκπληρωθούν. Η δουλειά μου ήταν να αναγνωρίσω τον Θεό ως τον Πατέρα – Μητέρα μου, την απέραντη πηγή πνευματικών ιδεών, χαράς και δραστηριότητας.
Στο βιβλίο Επιστήμη και Υγεία διαβάζουμε: «Το θεμέλιο της θνητής δυσαρμονίας είναι η ψεύτικη αντίληψη για την καταγωγή του ανθρώπου. Όταν αρχίζει κανείς σωστά τελειώνει και σωστά. Κάθε ιδέα που φαίνεται ότι αρχίζει στον εγκέφαλο αρχίζει εσφαλμένα. Ο θείος Νους είναι η μόνη αιτία ή Αρχή της ύπαρξης. Αιτία δεν υπάρχει στην ύλη, στον θνητό νου, ή στις σωματικές μορφές» (σελ. 262). Η δουλειά μου ήταν απλά να αρχίσω σωστά.
Μετά πήγα στην εργασία μου. Και είχα μία υπέροχη μέρα, που ήταν η απόδειξη ότι οι ιδέες του Θεού ήταν σε δράση. Ναι, έφερα εις πέρας όλες τις υποθέσεις που είχα να κάνω με πολύ λιγότερη προσπάθεια από ότι θα μπορούσα να σκεφθώ ότι ήταν δυνατόν, αλλά το πιο σημαντικό, ήμουν ευγνώμων που ήρθε στην θύμησή μου ότι η πηγή όλων των σωστών ιδεών και πηγή όλης της ενέργειας είναι ο Θεός, το καλό· και το αποτέλεσμα της γνώσης και της απόδειξης αυτού του γεγονότος είναι το να ζω μια δραστήρια, χαρούμενη ζωή. Και αυτός ο τρόπος θεώρησης της καθημερινής μου ζωής και εργασίας έμεινε μόνιμα μαζί μου.