Η περίοδος των γιορτών έχει πλέον φθάσει – μία χρονική στιγμή για να συναντηθούμε με όλη την οικογένεια … ή έτσι λένε. Αλλά τι γίνεται όταν κατά τα φαινόμενα, δεν έχουμε οικογένεια; Ή «παρά είναι μεγάλη» η οικογένεια που έχουμε, κάτι που μπορεί να προκαλεί άγχος ή αναστάτωση; Ή ότι δεν συνεννοούμαστε μαζί τους; Τότε τι γίνεται;
Έναν τρόπο που έχω βρει να με βοηθάει να προσεγγίζω αυτό το θέμα είναι να σκέπτομαι βαθύτερα την έννοια της οικογένειας, χωρίς να περιορίζομαι στον κοινό ορισμό μιας ομάδας θνητών, που η σχέση τους είναι εξ αίματος ή μέσω γάμου, αλλά σαν την θαυμάσια αρμονική ενότητα του θεϊκού μας Πατέρα-Μητέρα, του Θεού και όλων εμάς – τα αγαπημένα πνευματικά παιδιά Του. Σκεφθείτε το εξής: Όλοι έχουμε έναν τρυφερό Γονέα, που φροντίζει για μας, μας παρέχει τα προς το ζην, και μας καθοδηγεί. Και επειδή όλοι έχουμε έναν θεϊκό Γονέα, είμαστε όλοι αδελφοί και αδελφές σε μια αγαπημένη, αρμονική και οικουμενική ανθρώπινη οικογένεια. Η Μαίρη Μπέϊκερ ΄Εντυ γράφει στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, «Ο άνθρωπος είναι το οικογενειακό όνομα για όλες τις ιδέες, - τους γιούς και τις κόρες του Θεού» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελ. 515).
Ο Ιησούς Χριστός σίγουρα είχε μία ευρύτερη, περιεκτική, πνευματική αίσθηση της οικογένειας, που ξεκίνησε με τον Θεό και έφθασε στον άνθρωπο. Ο Ιησούς συχνά αναφερόταν στον Θεό ως Πατέρα του, και δικό μας. Για παράδειγμα, η προσευχή του Κυρίου, που μας έδωσε, αρχίζει με «Πάτερ ημών» (Ματθαίος 6: 9). Μια άλλη φορά, ο Ιησούς είπε: «Ποια είναι η μητέρα μου; Και ποιοι είναι οι αδελφοί μου; Και έτεινε το χέρι του προς τους μαθητές του, και είπε: Ιδού η μητέρα μου και οι αδελφοί μου! Διότι όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στον ουρανό, αυτός είναι αδελφός μου, και αδελφή και μητέρα» (Ματθαίος 12: 48-50).
Όταν ο Ιησούς ήταν στον σταυρό, κοίταξε κάτω την μητέρα του που στεκόταν δίπλα στον Ιωάννη και είπε: «Γυναίκα, ιδού ο υιός σου!» Μετά κοίταξε τον μαθητή του και είπε, «Ιδού η μητέρα σου!» Μετά απ’ αυτό ο Ιωάννης την πήρε στο σπίτι του (βλέπε Ιωάννη 19: 25-27). Αυτή ήταν μία ιερή και ολοκληρωμένη απόδειξη της οικογένειας.
Όλοι έχουμε έναν τρυφερό Γονέα που μας φροντίζει.
Καθώς εξαϋλώνουμε την έννοια της οικογένειας και ανοίγουμε τις καρδιές μας σε όσους βρίσκονται γύρω μας, βρίσκουμε αυτή την αίσθηση της οικογένειας οπουδήποτε κι’ αν βρισκόμαστε, ακόμη και ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουμε ακόμη συναντήσει. Η αγάπη και το πλησίασμα, που αντιπροσωπεύει η οικογένεια δεν μπορεί να περιοριστεί με οποιονδήποτε τρόπο ή από οποιανδήποτε περίσταση. Η οικογένεια δεν μπορεί να είναι κάτι μικρό, όταν αγαπάμε κάτι μεγάλο, όταν νοιώθουμε και εκφράζουμε την άπειρη αγάπη του Θεού για τον καθένα μας.
Έχω διαπιστώσει ότι όπου κι’ αν έχω ζήσει, το να προσεύχομαι με αυτές τις ιδέες έχει εμβαθύνει την εμπειρία μου για την «οικογένεια». Όταν είχα ανάγκη την γεμάτη αγάπη αγκαλιά μιας μητέρας, τις σωστές συμβουλές ενός πατέρα, την συντροφιά μιας αδελφής, την συμπαράσταση ενός αδελφού, το πλησίασμα μιας κόρης, ή την βοήθεια ενός γιού, κάποιος ήταν πάντα εκεί για μένα. Υπήρξαν πολλές πολύτιμες μητέρες, αγαπημένοι πατέρες και αδελφές, αξιόπιστοι αδελφοί, και στοργικοί γιοι και κόρες στη ζωή μου – οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν «συγγενείς» με την παραδοσιακή έννοια, αλλά όλοι ανταποκρίνονταν στην ανάγκη για αγάπη και οικογένεια όταν αυτή παρουσιαζόταν.
Για παράδειγμα, λίγο μετά την αποφοίτησή μου από το κολλέγιο, πήγα να εργασθώ σε μία χώρα μακριά από το σπίτι μου. Τα έθιμα και οι παραδόσεις εκεί ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει. Και όταν πλησίασε η ημέρα των Ευχαριστιών, αισθάνθηκα μόνος, καθώς κανείς δεν είχε ακούσει καν γι’ αυτή την γιορτή. Προσευχήθηκα για να διακρίνω ότι δεν μπορούσα είμαι χωριστά από την θεία αγάπη και από τη χαρά της οικογένειας και ευχαρίστησα τον Θεό για όλες τις ευλογίες στη ζωή μου. Μου ήρθαν στο νου ότι οι ιδιότητες της οικογένειας που έψαχνα – όπως, αγάπη, ζεστασιά, φροντίδα και ευτυχία – ήταν πνευματικές, και γι’ αυτό ποτέ δεν απομακρύνθηκα απ’ αυτές.
Όπως αποδείχθηκε τελικά, στην ίδια πόλη ζούσαν μερικοί Αμερικανοί ιεραπόστολοι. Ένας από αυτούς επικοινώνησε μαζί μου μερικές μέρες πριν την ημέρα των Ευχαριστιών και με ρώτησε αν θα ήθελα να φάω με την οικογένειά του και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό μαζί τους την ημέρα των Ευχαριστιών. Φυσικά, δέχθηκα με χαρά. Ήταν μια υπέροχη μέρα, και ένοιωσα μία γνήσια αίσθηση οικογένειας με την πνευματική αγάπη, την συντροφικότητα, την φροντίδα και την γενναιοδωρία που μοιραστήκαμε εκείνη την ημέρα. Ήταν μία οικογένεια μέσα στο πνεύμα των Ευχαριστιών που ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Κανείς από μας, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ χωρίς οικογένεια, επειδή ο θείος Πατέρας-Μητέρα, ο Θεός, μας δείχνει την παρουσία της αγάπης Του/Της, που περικλείει τα πάντα, όπου κι’ αν είμαστε, όλη την ώρα.
Κι’ αν έχουμε μεγάλη οικογένεια, αλλά τα μέλη της μοιάζουν λίγο αντιπαθητικά, ή οι οικογενειακές συγκεντρώσεις δεν είναι αρμονικές;
Λοιπόν, μου αρέσει να σκέφτομαι τον νεαρό Ιωσήφ, του οποίου ο πατέρας του είχε δώσει ένα όμορφο πανωφόρι με πολλά χρώματα. Όπως γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή, ο Ιωσήφ είχε μεγάλη οικογένεια, η σχέση των μελών της, όπως φαίνεται, κατά καιρούς ήταν δυσλειτουργική και καταστροφική (βλ. Γένεση 37-45).
Ο Ιωσήφ είχε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με πολλά αδέλφια, ξαδέλφια, μεγάλο σόι και δύσκολες κι έντονες οικογενειακές καταστάσεις. Ο μπαμπάς, ο Ιακώβ, έδειξε την εύνοια του προς έναν γιο – τον Ιωσήφ. Φυσικά, οι άλλοι δεν ενδιαφέρονταν για αυτό. Υπήρχαν φιλονικίες, έχθρες και ζήλιες. Τα ετεροθαλή αδέλφια του Ιωσήφ σχεδίασαν τελικά τον θάνατό του. Χρόνια απόλυτης αποξένωσης από την οικογένειά του ακολούθησαν για τον Ιωσήφ.
Όσο υψωνόμαστε πάνω από μια περιορισμένη θνητή αίσθηση της οικογένειας προς την πνευματική, θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε ακριβώς την οικογένεια που χρειαζόμαστε.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ιωσήφ παρέμεινε κοντά στον Θεό και "ο Κύριος ήταν μαζί του". Ενεργούσε όπως τον καθοδηγούσε ο Θεός, που τον έκανε ικανό να ερμηνεύει όνειρα, προστατεύοντας τους Αιγυπτίους από την πείνα. Εξέφραζε χάρη, πραότητα, υπομονή, σοφία και μακροθυμία. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η πλήρης και διαρκής επανένωση με την οικογένειά του.
Καθώς υψωνόμαστε πάνω από μια περιορισμένη θνητή αίσθηση της οικογένειας προς την πνευματική κατανόηση της οικογένειας ως της αδιάσπαστης, χαρούμενης ενότητας του αγαπημένου μας Πατέρα - Μητέρας Θεού και των πνευματικών Του παιδιών, θα βρούμε ότι έχουμε κυριολεκτικά την οικογένεια που χρειαζόμαστε και ότι είναι όλο και περισσότερο ευτυχισμένη, αρμονική και αρωγός. Η πνευματική βάση για αυτό δεν είναι απλώς ευσεβής πόθος· είναι πνευματικά επιστημονικό γεγονός: "Με έναν Πατέρα, και μάλιστα τον Θεό, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος θα ήταν αδελφοί· και με ένα Νου που είναι Θεός, ή καλό, η αδελφοσύνη του ανθρώπου θα απαρτιζόταν από Αγάπη και Αλήθεια και θα είχε ενιαία Αρχή και πνευματική δύναμη που αποτελούν την θεία Επιστήμη» (Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, σελίδες 469-470).
Μπορούμε όλοι να καλλιεργήσουμε αυτή την αίσθηση της οικογένειας κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου - όπου και με όποιους κι’ αν είμαστε - και να απολαύσουμε καλύτερα μια πνευματικά ένδοξη στιγμή του τρυφερού Θεού και του ανθρώπου· την χαρά στην ειρήνη και την αγαλλίαση της κοινής και αιώνιας σχέσης μας με τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας· και να αισθανόμαστε τις ευλογίες της οικουμενικής οικογένειας του Θεού και της δικής μας.