Όταν μάθουμε έστω και λίγα σχετικά με το τι διδάσκει η Χριστιανική Επιστήμη, ότι δηλαδή ο Θεός, το θείο Πνεύμα, είναι η μόνη πραγματικότητα και η μόνη παρουσία, οι σκέψεις μας μπορούν αναπόφευκτα να ξεχειλίσουν από βαθιά ευτυχία. Τι ενθαρρυντικά, υπέροχα νέα: Το Πνεύμα και η εκδήλωσή του, που είναι πέρα για πέρα καλό, αποτελούν στην πραγματικότητα όλη την ύπαρξη!
Καθώς συνεχίζει κανείς να ερευνά την απόλυτη πανταχού παρουσία και φύση του Πνεύματος και, το σημαντικότερο, αρχίζει να ενσωματώνει αυτή την πνευματική κατανόηση στην καθημερινή του ζωή με αποτέλεσμα να έχει θεραπείες, δεν μπορεί παρά να αισθανθεί την ώθηση να εξετάσει βαθειά τη συνέπεια ότι το αντίθετο του Πνεύματος, η ύλη, πρέπει να είναι μία ψευδαίσθηση.
Τι υπάρχει πράγματι πίσω από αυτή την απάτη που λέγεται ύλη; Επειδή ο Θεός, το άπειρο Πνεύμα, είναι στην πραγματικότητα το Παν, τι κάνει την ύλη να φαίνεται ότι είναι παρούσα και μάλιστα στην πρώτη θέση; Θα μπορούσε η ύλη να είναι ένα κατασκεύασμα του θνητού νου, ή όπως λέει η Αγία Γραφή του σαρκικού νου;
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε τι λέει η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ σχετικά μ’ αυτό στην σελίδα 71 του βιβλίου της Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών: «Κλείσε τα μάτια σου και θα δεις ότι μπορεί να ονειρευτείς ότι βλέπεις ένα λουλούδι – ότι το εγγίζεις και το μυρίζεσαι. Έτσι μαθαίνεις ότι το λουλούδι είναι προϊόν του λεγόμενου νου, κάτι που το σχημάτισε η σκέψη μάλλον παρά ή ύλη. Κλείσε πάλι τα μάτια σου και θα δεις ότι μπορεί να ονειρευτείς τοπία, άντρες και γυναίκες. Έτσι μαθαίνεις ότι και αυτά επίσης είναι εικόνες, που συλλαμβάνει και αναπτύσσει ο θνητός νους και που απομιμούνται νου, ζωή και νοημοσύνη.»
Χωρίς αμφιβολία, η ύλη μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει και, από κάποια άποψη, να μας τρομάζει. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς αν προς μεγάλη έκπληξή μας, καταλάβουμε ότι η ύλη στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε; Τι μπορούμε να πούμε, αν εκεί όπου εμφανίζεται η ύλη σε μας, υπάρχει μόνο Πνεύμα και η εκδήλωσή του; Καθώς οι σκέψεις του ανθρώπου αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο την πνευματική πραγματικότητα, εγκαταλείποντας την αίσθηση ότι έχει ένα εγώ χωριστά από τον Θεό και στρέφεται προς τον Θεό για καθοδήγηση μέσα από την προσευχή και με το να αφουγκράζεται την καθοδήγηση του Θεού, η απομίμηση της ύλης ότι έχει ζωή, και όλοι οι περιορισμοί και τα κακά που συνοδεύουν μία τέτοια αντίληψη, αποκαλύπτονται ως ψευδαισθήσεις, που υπάρχουν μόνο στην δοξασία.
Οι ψευδαισθήσεις πάντοτε αποκαλύπτονται μ’ έναν τρόπο: με την γνώση της πραγματικότητας. Όλα εκείνα τα πράγματα, που προέρχονται από τον Θεό, που είναι ο Πατέρας – Μητέρα μας, Νους, είναι αληθινά πραγματικά. Όπως είπε ο Χριστός Ιησούς: «Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου» (Ματθαίος 11: 27).
Μας βοηθάει πολύ να δούμε πως αυτές οι ιδέες κάνουν την διαφορά στην πράξη. Μια φορά, θυμάμαι, ότι εργαζόμουν σκληρά να φέρω εις πέρας μία σημαντική εργασία που μου είχε ανατεθεί. Είχα πάρει πολύ σοβαρά το θέμα αυτό, και προσπαθούσα επανειλημμένα να το φέρω εις πέρας! Παράλληλα με τις προσπάθειές μου, προσευχόμουν κάθε στιγμή, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, γινόμουν χειρότερος στην εργασία αυτή και αισθανόμουν ότι είχα χειροπέδες, που μου είχαν επιβληθεί από αυτό που έβλεπα ως περιορισμούς της ύλης. Αλλά σε μία στιγμή απελπισίας, αντιλήφθηκα ότι έβλεπα τον εαυτό μου ως έναν ανόητο θνητό, που παλεύει χωρίς αποτέλεσμα μέσα σ’ αυτό το υποθετικό γενικό πλαίσιο της ύλης.
Το να καταπολεμούμε μια ψευδαίσθηση – από μια πνευματική προοπτική μέσα στο πλαίσιο μιας ψευδαίσθησης – είναι καθαρή ανοησία.
Διανοητικά, ήξερα ότι το Πνεύμα είναι το Παν και ότι η ύλη είναι ψευδαίσθηση. Ωστόσο, υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του να γνωρίζω κάτι διανοητικά και του να αισθάνομαι πραγματικά την αλήθεια σχετικά μ’ αυτό. Το κάλεσμα για αφύπνιση ήρθε όταν αναγνώρισα ότι δεν έβλεπα πραγματικά την ύλη σαν μία ψευδαίσθηση, όταν εκνευριζόμουν μ’ αυτή ή μεμψιμοιρούσα εξαιτίας αυτής. Το να καταπολεμούμε μια ψευδαίσθηση – από μια πνευματική προοπτική μέσα στο πλαίσιο μιας ψευδαίσθησης – είναι καθαρή ανοησία. Δεν είναι καθόλου παράξενο ότι αισθανόμουν τόσο απογοητευμένος!
Αυτή η μικρή κατανόηση είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξω με ευγνωμοσύνη την προσέγγισή μου. Αντί να βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα υλικό, ναρκωμένο, περιορισμένο άτομο, είδα τον εαυτό μου σαν την έξυπνη έκφραση του ίδιου του Πνεύματος. Κατάλαβα ότι η ύλη, δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι, η γεμάτη χαρά έκφραση του Πνεύματος. Το άπειρο Πνεύμα εκφράζει πάντοτε τον εαυτό του στη δημιουργία του, στον άνθρωπο (σ’ εσένα και εμένα και στον κάθε άνθρωπο), και είναι αιώνιο, πάντοτε πραγματικά εδώ, και αναμφίβολα αληθινό.
Με το φως αυτής της αλλαγής της σκέψης, έφτασα στο σημείο να θεωρώ την ύλη, συμπεριλαμβανομένων και των περιορισμών της, σαν μία απατηλή δημιουργία της θνητής σκέψης και, ότι ως εκ τούτου, δεν είναι πραγματικά μία απειλή. Όπως θα μπορούσατε να εικάσετε, αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα, και σύντομα έκανα την εργασία μου καλύτερα από ότι θα μπορούσα να έχω φαντασθεί.
Σε μία ομιλία σ’ ένα μεγάλο πλήθος, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ είπε: «Το νοήμον Πνεύμα, η Ψυχή, είναι ουσία, πολύ περισσότερο αδιαπέραστη και στερεά από ότι είναι η ύλη· διότι το ένα είναι πρόσκαιρο, ενώ το άλλο είναι αιώνιο, το ιδανικό και το θεμέλιο της ύπαρξης» (Miscellaneous Writings 1883-1896, σελ.103).
Επειδή η πραγματική ύπαρξη βασίζεται στο γεγονός ότι το Πνεύμα είναι όλη και η μόνη παρουσία, το να αναγνωρίζουμε ότι η ύλη είναι η μια ψευδαίσθηση σε κάθε κατάσταση, έχουμε κερδίσει τουλάχιστον τη μισή μάχη. Το υπόλοιπο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αμφισβητήσουμε την θνητή δοξασία με την ταπεινή, ειλικρινή παραδοχή ότι μόνο το Πνεύμα, μαζί με την εκδήλωσή του, είναι παρόν, πραγματικό και ενεργό. Το θείο Πνεύμα παραμένει αιώνια άθικτο στο ρόλο του ως «το ιδανικό και το θεμέλιο της ύπαρξης», για να στρεφόμαστε όλοι μας προς αυτό για παρηγοριά και θεραπεία.