Αυτή η φράση, που τους καλωσορίζει όλους, κοσμεί την πρόσοψη πολλών ευκτήριων οίκων, όμως αρμόζει, ιδιαιτέρως, στις Εκκλησίες του Χριστού, Επιστήμονες, ανά τον κόσμο. Καθώς αυτή είναι μία Εκκλησία, που ιδρύθηκε από μία γυναίκα που γνώριζε τι θα πει να κατακρίνεσαι δημοσία, να περιθωριοποιείσαι, να μένεις ακόμα και άστεγος εξ αιτίας των θρησκευτικών σου πεποιθήσεων, η Πρώτη Εκκλησία του Χριστού, Επιστήμων και οι κλάδοι της ανοίγουν τις πόρτες τους σε όλη την ανθρωπότητα. Είναι μία πρόσκληση χωρίς όρους. Παρακαλώ, λέει, περάστε μέσα.
Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο σ’ αυτό το θερμό καλωσόρισμα. Χιλιάδες χρόνια, πριν, το Δευτερονόμιο παραινούσε: «Αγαπάτε λοιπόν τον ξένον· διότι σεις ξένοι εστάθητε εν τη γη της Αιγύπτου» (10: 19). Οι ταλαιπωρίες, που κάποιος έχει βιώσει, θα πρέπει να τον οδηγούν στο να επιδεικνύει οίκτο προς τους άλλους, καλλιεργώντας μία ορθή σχέση όχι μόνον με τον πλησίον, αλλά με τον Θεό, ο οποίος είναι συνώνυμο της Αγάπης. Να είσαι δοτικός, να μην αποκλείεις κανέναν, να είσαι γενναιόδωρος με ό,τι έχεις – αυτά ακριβώς καθιέρωνε η Αγία Γραφή σαν στάση ζωής για τα παιδιά του Ισραήλ.
Ο Ιησούς υπερέβαλε αυτήν την στάση, στην δική του διακονία, και προς αυτούς που ήταν Εβραίοι και προς όσους δεν ήταν. Όλοι γινόντουσαν μάρτυρες της δυνάμεως της θεραπείας, που πρόσφερε ο Χριστός, η οποία εξύψωνε την ανθρώπινη ζωή πάνω από τα βάσανα και την ασθένεια.
Η Επιστήμη, την οποία ασκούσε ο Ιησούς, είναι παγκόσμια και περιλαμβάνει τους πάντες. Έλεγε ότι: «αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (κατά Ματθαίον 5: 45). Δεν εννοεί ότι το καλό και το κακό αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις από την θεία Αγάπη, αλλά ότι, όπως κι αν φαινόμαστε ο ένας στον άλλον από την ανθρώπινη σκοπιά, η αλήθεια ότι δηλαδή ο πνευματικός άνθρωπος είναι η αγνή έκφραση του άπειρου Πνεύματος, ισχύει για κάθε έναν από μας. Αυτόν τον άνθρωπο βλέπει ο Θεός και αυτόν ευλογεί χωρίς όρους. Ο πνευματικός νόμος, που καθορίζει τον άνθρωπο σωστά, μας θεραπεύει και μας απολυτρώνει. Και η Αγάπη προσκαλεί όλους μας για να μάθουμε περισσότερα για την ανακαινιστική Της δύναμη.
H Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ ενσωματώνει αυτόν τον νοερό εναγκαλισμό της ανθρωπότητας στο Εγκόλπιο της Εκκλησίας, σ’ αυτήν την ανοικτή πρόσκληση: «Η Μαίρη Μπέϊκερ ΄Εντυ υποδέχεται φιλοφρόνως εις τας εν τη εκκλησία θέσεις της, πρόσωπα παντός δόγματος και θρησκεύματος …». Και τα μέλη της εκκλησίας παραινούνται να παραχωρούν τις θέσεις τους «εις ξένους, οι οποίοι ενδέχεται να έρχονται προς παρακολούθησιν …» (σελ.59). Σε μία εποχή, που τα μέλη ενοικίαζαν τα στασίδια που χρησιμοποιούσαν, αυτή η προτροπή δεν είναι ένα απλό δείγμα ευγένειας. Έδειχνε μία αυθεντική επιθυμία να περιληφθούν με γενναιοδωρία οι πάντες.
Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Μοιάζει τόσο φυσικό στην Χριστιανική Επιστήμη. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, πόσες φορές αυτή η πινακίδα δεν είναι παρά μόνον κενές λέξεις;
Υπήρξαν φορές, που αναρωτήθηκα, τι ήταν αυτό που με εμπόδιζε ειλικρινά από το να καλωσορίσω κάποια από τις εκκλησιαστικές δραστηριότητες- τις λειτουργίες μας, τα Κυριακάτικα Σχολεία, τα αναγνωστήρια ή τις διαλέξεις προς την κοινότητα. Ξέρω ποιά δικαιολογία προβάλλουμε όλοι μας – ότι δεν ξέρουμε αρκετά για να μοιραστούμε με τους άλλους αυτή την επιστήμη. Ότι υπάρχουν ακόμα πολλά, που χρειάζεται να ξεπεράσουμε οι ίδιοι. Ή ότι απλώς μοιάζει ευκολότερο να βρισκόμαστε μαζί με αυτούς ,που ήδη μας ξέρουν και μας καταλαβαίνουν και , να συνεχίζουμε την ζωή μας μετά από κάθε εκκλησιαστική δραστηριότητα. Όμως, εάν προσυπογράφουμε οποιοδήποτε από αυτά, θα αρχίσουμε να ξεχνάμε πώς να εκφράζουμε αυτή ταύτη την Αγάπη, που είναι η ουσία κάθε θεραπείας. Σιγά-σιγά, θα κλείσουμε την πόρτα μας σ’ όλο τον κόσμο.
Όσο ανεπαρκώς κι αν μπορούμε να το εκφράσουμε, μπορούμε, πάντοτε, να μοιραζόμαστε αυτό που, βαθειά στην καρδιά μας, γνωρίζουμε ότι είναι αλήθεια.
Ίσως, είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι ο Πατέρας – Μητέρα μας Θεός δεν θα επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. Μάλιστα, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ το καθόρισε σαν το κεντρικό αξίωμα της Χριστιανικής Επιστήμης: «… ότι από τη θεία Αγάπη δεν μπορεί να αφαιρεθή η εκδήλωσή της ή το αντικείμενό της· …» (Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ. 304). Η σφαίρα των βιοτικών αναγκών εισβάλλει στον χώρο μας, είτε είμαστε έτοιμοι είτε όχι. Όμως, ο Θεός βοηθά να αντιστρέψουμε αυτό το συναίσθημα ανεπάρκειας ως προς την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, υπενθυμίζοντάς μας όλα όσα έχουμε βιώσει με την άσκηση αυτής της Επιστήμης. Ξέρουμε ότι έχουμε δει και αισθανθεί κάτι από την πραγματικότητα του Πνεύματος. Και όσο ανεπαρκώς κι αν μπορούμε να το εκφράσουμε, μπορούμε, πάντοτε, να μοιραζόμαστε αυτό που, βαθειά στην καρδιά μας, γνωρίζουμε ότι είναι αλήθεια.
Πριν από μερικά χρόνια, ένας νέος ήλθε μία Τετάρτη σε μία συνάντηση, κατά τη διάρκεια της οποίας το εκκλησίασμα διηγείται θεραπείες βασισμένες στην εφαρμογή της Χριστιανικής Επιστήμης. Στον ώμο του είχε περασμένο ένα μεγάλο σακίδιο και, μέσα από το παλτό του, ήταν ορατό ένα μπλουζάκι και ένα κολιέ με σατανικά σύμβολα. Επίσης, ανήκε σε διαφορετική φυλή από οποιονδήποτε άλλον στο εκκλησίασμα. Χωρίς λέξη κάθισε σε μία θέση στην πρώτη σειρά, καθώς το εκκλησιαστικό όργανο άρχισε να παίζει. Η αίθουσα ήταν μεγάλη και μόνον περί τα δώδεκα μέλη καθόντουσαν σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Αργότερα, κάθε μέλος διηγήθηκε πώς άρχισε να προσεύχεται σιωπηλά για να ξεπεράσει τον αρχικό του φόβο, που είχε προκληθεί από το παρουσιαστικό του απρόσμενου επισκέπτη και για να επιβεβαιώσει την θεραπευτική δύναμη, που η λειτουργία ασκεί στον καθένα. Ένα μέλος, που σαν μετανάστρια, βρήκε αυτήν την εκκλησία μόνη της και αισθάνθηκε την στοργική της αγκαλιά, σηκώθηκε και πήγε και κάθισε δίπλα στον νέο και του έδωσε το υμνολόγιό της. Αν και το πήρε, δεν έψαλε. Ωστόσο, συνέχισε να παρακολουθεί , να ακούει τα αναγνώσματα και τις μαρτυρίες, που περιέγραφαν ζωηρά τους πολλούς τρόπους, με τους οποίους ο Θεός μας φροντίζει.
Όταν η συνάντηση ολοκληρώθηκε, πολύ περισσότερα μέλη τον πλησίασαν για να τον χαιρετίσουν. Παραδέχθηκε ήρεμα ότι ήταν άστεγος και ότι είχε μπει στην εκκλησία για να γεμίσει το δοχείο του με νερό. Αυτό που ζητούσε, ήταν: «ένα ποτήρι κρύο νερό» (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 570), αλλά αυτό, που έλαβε, ήταν ένα κύμα καλοσύνης από αγνώστους, που διασφάλισαν ότι θα είχε ένα μέρος να κοιμηθεί, εκείνη την νύκτα, και που τον προσκάλεσαν να έλθει και στην λειτουργία της Κυριακής. Ευχαρίστησε με ντροπαλό χαμόγελο και είπε ότι, ίσως, έλθει.
Αν και δεν τον ξαναείδαν, η επίσκεψή του ξαναθύμισε σε αυτό το εκκλησίασμα πόσο σπουδαίο είναι να κρατούν την πόρτα τους και την καρδιά τους ανοικτή. Και εξακολουθούν να ψάχνουν τρόπους για να προσφέρουν από καρδιάς σε όλους, στην κοινότητά τους, τους πνευματικούς πόρους της εκκλησίας τους, ενθυμούμενοι πώς η Χριστιανική Επιστήμη μπήκε στην δική τους ζωή και τους αναπροσανατόλισε προς τον αληθινό πολικό αστέρα της αιώνιας Ζωής.
Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Αυτή η μικρή φράση μας βοηθάει όλους να βρούμε το σπίτι μας στην αγκαλιά του Θεού.