Για πολλές εβδομάδες είχα δυνατούς πόνους στον αυχένα. Απ’ όσο θυμόμουν, δεν είχε γίνει κάτι για να μου προκαλέσει πόνο. Όμως, δεν μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι μου από την μια πλευρά στην άλλη, να γύρω πίσω το κεφάλι μου, ή να κοιμηθώ αρκετά. Προσευχόμουν καθημερινά γι’ αυτή την κατάσταση, αλλά χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Παρ’ όλα αυτά, συνέχιζα τις προσευχές μου, αναζητώντας μία καλύτερη κατανόηση της αδιάσπαστης ενότητάς μου με τον Πατέρα-Μητέρα μου, τον Θεό. Η Χριστιανική Επιστήμη διδάσκει ότι ο άνθρωπος, που δημιουργήθηκε καθ’ ομοίωση του Θεού, αντανακλά τον Θεό, το Πνεύμα, ως μία τέλεια, πλήρης, υγιής πνευματική ιδέα. Αυτή η αλήθεια βασίζεται στην Αγία Γραφή, καθώς είναι γεγονός ότι ο Θεός είναι καλός. Ο ένας, άπειρα καλός Θεός δεν θα μπορούσε να προκαλέσει οτιδήποτε ανόμοιο με το καλό, γι’ αυτό στην πραγματικότητα κι’ εγώ δεν θα μπορούσα να εκδηλώσω οτιδήποτε ανόμοιο με το καλό, όπως αρρώστια ή πόνο.
Ως αγαπημένο παιδί του Θεού, ήμουν προστατευμένη και ασφαλής στην άπειρη αγάπη του Πατέρα μου. Κι’ εφόσον ο πόνος ήταν άγνωστος στον Θεό, στην Αλήθεια, δεν ήταν πραγματικός κι’ επομένως δεν θα μπορούσε να είναι μέρος της ύπαρξής μου. Συνέχισα να απαιτώ την παρούσα τελειότητά μου, και επίσης ζήτησα από τον Θεό να μου αποκαλύψει, τι ήταν αυτό που έπρεπε να καταλάβω.
Μια μέρα, μετά από πολλές εβδομάδες, η έκφραση «πόνος στον αυχένα» μου ήλθε στο νου καθώς προσευχόμουν, και πραγματικά ξαφνιάστηκα. Προσπάθησα να σκεφθώ αν είχε περάσει από το νου μου κάποιος ή κάτι που να δικαιολογούσε μία τέτοια ξαφνική σκέψη, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Τότε σκέφθηκα τους «σκληροτράχηλους ανθρώπους», μία φράση που χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, κι’ ένοιωσα ότι έπρεπε να την ψάξω. Αλλά δεν ήθελα! Ήξερα ότι δεν την χρησιμοποιούσαν ως φιλοφρόνηση. Όμως, η εντολή επανήλθε, κι’ έτσι άνοιξα το ευρετήριο της Αγίας Γραφής, και έψαξα κάθε λέξη που είχε σχέση με την λέξη αλύγιστος και διάβασα τις σχετικές παραγράφους. Τελικά, είναι κακό! Κι’ ενώ δεν υπάρχουν πολλές αναφορές σ’ αυτή την λέξη, εν τούτοις είναι δυνατές, κι’ εξισώνουν την λέξη «σκληρότητα» με την αντίδραση, την υπερηφάνεια, την ανυπακοή, την ανυποχώρητη αντίσταση, και την σκληρότητα της καρδιάς.
Ανάμεσα στις προτάσεις, βρήκα κάποιες συμβουλές: Στο Β’ Βιβλίο Χρονικών Κεφ.30: 8, «Τώρα μη σκληρύνητε τον τράχηλόν σας, καθώς οι πατέρες σας, υποτάχθητε εις τον Κύριον και εισέλθετε εις το αγιαστήριον αυτού, το οποίον ηγίασεν εις τον αιώνα.» Και υπήρχε και η παρακάτω οδηγία στο Δευτερονόμιο Κεφ.10: 16: «Περιτέμετε λοιπόν την ακροβυστίαν της καρδιάς σας και μη σκληρύνητε πλέον τον τράχηλόν σας.»
Αυτό το πήρα σαν μήνυμα που απευθυνόταν σε μένα, αφού ένοιωθα έτοιμη να ακούσω επί τέλους τι πραγματικά χρειαζόταν θεραπεία. Κι’ έτσι προσευχήθηκα, παραφράζοντας την Αγία Γραφή, να είναι η καρδιά μου προσηλωμένη στο να αντικαταστήσω οποιαδήποτε σκληρότητα, αδιαλλαξία, ή έλλειψη αγάπης στην σκέψη μου, με την ευγένεια, την καλή διάθεση, και την συμπόνια. Όπως διαβάζουμε στους Ψαλμούς, «Έτοιμη είναι η καρδία μου, Θεέ, έτοιμη είναι η καρδία μου· θέλω ψάλλει και ψαλμωδεί» (57:7). Και προσευχήθηκα για περισσότερη ταπεινοφροσύνη.
Τα λόγια της Μαίρης Μπέϊκερ Έντυ στο βιβλίο The First Church of Christ, Scientist, and Miscellany με συγκίνησαν βαθειά: «Σήμερα η ψυχή μου μπορεί μόνο να τραγουδά και να ανεβαίνει ψηλά. Μία αίσθηση, που συνεχώς μεγαλώνει, για την αγάπη του Θεού, για την πανταχού παρουσία Του και την παντοδυναμία Του με περιβάλλει. Κάθε μέρα Τον γνωρίζω περισσότερο, Τον αγαπώ περισσότερο και ταπεινά προσεύχομαι να τον υπηρετώ καλύτερα» (σελ. 174).
Έτσι κάθε μέρα, με όλη μου την καρδιά, ταπεινά προσευχόμουν να υπηρετώ τον Θεό καλύτερα. Προσπάθησα να ακούσω αυτό που μου έλεγε ο Θεός να κάνω και πώς να το κάνω και να εγκαταλείψω τα ανθρώπινα σχέδιά και την γνώμη μου σε ό,τι πίστευα εγώ ότι ήταν το καλύτερο. Κατάλαβα ότι χρειαζόμουν μία πιο τρυφερή αγάπη για την εκκλησία μου και τα μέλη της. Προσπάθησα να εξαγνίσω τα κίνητρά μου σε όλα τα πράγματα και να γίνω πιο γενναιόδωρη και ανιδιοτελής.
Πραγματικά ξέχασα το πρόβλημα με τον αυχένα μου, αλλά βρήκα ότι κέρδιζα μεγαλύτερη συνείδηση της ειρήνης και μια ήρεμη εμπιστοσύνη για την πορεία της ζωής μου. Μια μέρα συνειδητοποίησα ότι κουνούσα τον λαιμό μου ελεύθερα χωρίς να πονάω, και πιθανώς για κάποιο διάστημα. Δεν αντιλήφθηκα πότε ήρθε η φυσική ελευθερία. Αυτή η θεραπεία έγινε πριν από μερικά χρόνια και ήταν μόνιμη.
Φυσικά, είμαι ευγνώμων για την θεραπεία, αλλά πάνω απ’ όλα, είμαι ευγνώμων για τον εξαγνισμό της σκέψης και της καρδιάς, γιατί ήταν αυτά που χρειαζόμουν περισσότερο.
Χόλι Μπόλον
HOLLY BOLON
Βοστώνη, Μασσαχουσέτη, ΗΠΑ
Boston, Massachusetts, USA