Στην επί του Όρους Ομιλία του, ο Χριστός Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του πώς να προσεύχονται, και τους έδωσε την προσευχή, η οποία πήρε το όνομά του (κατά Ματθαίον 6: 9 – 13). Στο εγχειρίδιο της Χριστιανικής Επιστήμης, Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ γράφει ότι η Προσευχή του Κυρίου «καλύπτει όλες τις ανθρώπινες ανάγκες» (σελ. 16). Σε διαφορετικές περιπτώσεις ο Ιησούς περιέγραψε λεπτομερώς τις απαιτήσεις της προσευχής και χρησιμοποίησε συχνά παραβολές σαν εργαλείο για την διδασκαλία του. Τα σύντομα τέσσαρα εδάφια της παραβολής του «φίλου του μεσονυκτίου» (κατά Λουκάν 11: 5-8), δείχνουν την σπουδαιότητά του να προσευχόμαστε με επιμονή.
Αλλά εκτός από το ότι ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του πως να προσεύχονται, τους δίδαξε και που να προσεύχονται. Είπε, «Συ όμως, όταν προσεύχησαι, είσελθε εις το ταμείον σου και κλείσας την θύραν σου προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου τον εν κρυπτώ, και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ (κατά Ματθαίον 6: 6). Σε αυτό το «ταμείο» σιωπηλής επικοινωνίας με τον Θεό είναι που διακρίνουμε με το πιο καθαρό τρόπο τον Θεό και όπου αισθανόμαστε βαθύτερα από οπουδήποτε αλλού την παρουσία Του. Αυτός είναι ο τόπος όπου ο Θεός ανταμείβει τις σοβαρές προσπάθειές μας να Τον γνωρίσουμε και να Τον βρούμε.
Αναφερόμενη στο «ταμείο», η κυρία Έντυ γράφει, «Μέσα στο γαλήνιο αγιαστήριο των ειλικρινών πόθων, πρέπει να αρνηθούμε την αμαρτία και να επιμείνουμε στο γεγονός ότι ο Θεός είναι το παν» (Επιστήμη και Υγεία, σελ. 15). Αυτό το «ταμείο» ή το αγιαστήριο, είναι ένας ιερός χώρος. Δεν είναι, βέβαια, ένα κτίριο ή μια τοποθεσία, αλλά το νοερό περιβάλλον όπου αποκτούμε την πιο καθαρή αίσθηση ότι κατοικούμε στο Πνεύμα, στην γεμάτη αγάπη αγκαλιά του Θεού.
Η πιο άγια φιλοδοξία μας να πετύχουμε την καλοσύνη – η πιο πιστή προσπάθειά μας να κερδίσουμε και να εκφράσουμε περισσότερο από τον θείο χαρακτήρα και συνεπώς περισσότερο από την θεία φύση μας, που είναι η ομοιότητα του αγνού Πνεύματος – είναι ένα σύμβολο του αγίου αγιαστηρίου. Όταν κατοικούμε σ’ αυτό, μας δίνει την δυνατότητα να έρθουμε σε αρμονία με τον Θεό, τον ένα και μόνο θείο Νου – να έρθουμε σε αρμονία με την θεία συνείδηση και την θεραπευτική της δύναμη. Η αδιάκοπη επιθυμία μας να εξαγνίσουμε την σκέψη μας, είναι αυτό που μας προετοιμάζει να δεχθούμε και να κατανοήσουμε περισσότερο την αιώνια πνευματική αλήθεια σχετικά με τον Θεό και τον άνθρωπο – τον τέλειο δημιουργό και την τέλεια δημιουργία Του – και η αλήθεια αυτή θεραπεύει.
Αλλά εκτός από το ότι ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του πως να προσεύχονται, τους δίδαξε και που να προσεύχονται.
Μιλώντας για το αγιαστήριο από μια άλλη άποψη, η κυρία Έντυ λέει ότι όταν ο Χριστός Ιησούς ήταν με τους μαθητές του «μια βάρκα ψαρέματος έγινε αγιαστήριο» (Retrospection and Introspection, σελ. 91). Για κάποιον Χριστιανό Επιστήμονα, αυτό που μεταβλήθηκε σε ένα είδος αγιαστηρίου – σε ένα περιβάλλον στο οποίο αισθάνθηκε την δύναμη του Θεού και του πάντοτε παρόντα Χριστού Του, που θεραπεύει – ήταν ένα αμυδρά φωτισμένο δωμάτιο ξενοδοχείου, κατά την πρώτη νύχτα της παραμονής του σε μία Αφρικανική χώρα, όπου ταξίδεψε για επαγγελματικούς λόγους.
Εντελώς μόνος και υποφέροντας από κακή υγεία, σκεπτόταν ότι πιθανώς δεν θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την πρόκληση με την προσευχή. Τελικά επετίμησε αυτή την αποθαρρυντική σκέψη. Σε μία προσπάθεια του να μην εγκαταλείψει την πίστη στον Θεό και να βεβαιώσει την αγνότητά του και ότι άξιζε να θεραπευτεί, αντιστάθηκε σ’ αυτή την εσφαλμένη, θνητή αίσθηση, η οποία ήταν τόσο αντίθετη προς την αλήθεια σχετικά με την ταυτότητά του ως την ευλογημένη πνευματική ιδέα του Θεού.
Θυμήθηκε αυτό το εδάφιο από το βιβλίο Επιστήμη και Υγεία, που αναφέρεται στην «σιωπηλή φωνή της Αλήθειας»: «Ακούγεται στην έρημο και στους σκοτεινούς τόπους του φόβου» (σελ. 559). Βαθμιαία αλλά ακαταμάχητα το πνευματικό φως άρχισε να πληροί την συνείδησή του μέχρις ότου ένοιωσε πλημμυρισμένος από βαθειά έμπνευση και καθώς ενέμεινε στην προσευχή, θεραπεύτηκε εντελώς σε μια βδομάδα περίπου.
Στο νοερό του αγιαστήριο μπόρεσε να δεχθεί τον Θεό – καλλιεργώντας μέσα του μια βαθειά επιθυμία να καταλάβει καλλίτερα τον Θεό, την Αλήθεια. Ήταν αυτή η προσπάθεια να αισθανθεί την δύναμη και την παρουσία της Αλήθειας, που προετοίμασε την σκέψη του για θεραπεία, που έφερε την σκέψη του σε αρμονία με την αναγεννητική δύναμη του παντοδυνάμου Πνεύματος.
Αυτοθυσία – να θυσιάζουμε τις πλάνες μιας υλιστικής, θνητής αίσθησης για την ζωή για χάρη μιας αυξανόμενης κατανόησης της ζωής, που είναι στον Θεό, στο Πνεύμα – είναι η πιο ιερή προσπάθεια που θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε, και αποτελεί την βάση για την ικανότητα να θεραπεύουμε πνευματικά σε συνεχή βάση. Τα κίνητρά μας να κάνουμε το σωστό και να συμμορφώνουμε τη ζωή μας με τις απαιτήσεις του Θεού, που εκφράζονται με την πιστότητά μας στις Δέκα Εντολές και στην επί του Όρους Ομιλία του Ιησού, αποτελούν έναν ιερό τόπο, όπου προσφέρεται η πιο αποτελεσματική προσευχή. Είναι ο τόπος όπου αισθανόμαστε την πιο βαθειά αίσθηση της ενότητάς μας με τον Θεό.
Κατά τον βαθμό που διαμένουμε σ’ αυτό το «αγιαστήριο των ειλικρινών πόθων» μπαίνουμε στο άπειρο αγιαστήριο του Πνεύματος, όπου η συνείδησή μας δεν μπορεί να διαποτιστεί από την πλάνη. Δεν υπάρχει χώρος για το κακό, είτε με την μορφή της ασθένειας είτε της αμαρτίας, σε μια συνείδηση που κατακλύζεται από τον Θεό με αθωότητα και αγνότητα.
Στην πραγματικότητα, τίποτε και ποτέ δεν μπορεί να προσβάλει την αρμονία της ύπαρξης του ανθρώπου. Το κακό δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει ένα αποτύπωμα ή ένα σημάδι στην αληθινή συνείδηση του ανθρώπου, που είναι η έκφραση του Θεού, του θείου Νου. Αλλά αυτό πρέπει να το αποδεικνύουμε μέρα με την μέρα, με το να υποτασσόμαστε όλο και περισσότερο σ’ αυτόν το Νου, με την προσευχή.
Δεν υπάρχει χώρος για το κακό, είτε με την μορφή της ασθένειας είτε της αμαρτίας, σε μια συνείδηση που κατακλύζεται από τον Θεό.
Όταν, με τους ειλικρινείς πόθους μας και τους δυνατούς αγώνες μας, επιτρέπουμε στην Αλήθεια να εξαγνίσει, να καθαρίσει και να αποβάλει κάθε πλάνη από την ανθρώπινη συνείδησή μας, γινόμαστε πιο ικανοί να μαρτυρήσουμε για την πανταχού παρουσία και την δύναμη του Θεού σε κάθε πλευρά της ζωής μας και να είμαστε αποτελεσματικοί θεραπευτές.
Το Αμερικάνικο Λεξικό του Webster του 1828 της Αγγλικής Γλώσσας παρέχει αυτόν τον διπλό ορισμό της λέξης θεραπεία: «αποκαθιστώ καθαρότητα· απομακρύνω … ξένα στοιχεία». Αυτό ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει στο ήρεμο αγιαστήριο για το οποίο μιλάει η κυρία Έντυ. Υποδηλώνει ότι το καθήκον μας, ενόσω βρισκόμαστε σ’ αυτό το αγιαστήριο της προσευχής είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το καλό είναι το παν και είναι πάντοτε παρόν και να είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε οτιδήποτε που είναι ξένο προς την πραγματική μας φύση, που είναι όμοια με τον Θεό, επειδή είμαστε η ομοίωσή Του.
Οι σιωπηλές διακηρύξεις της Αλήθειας, συνδυασμένες με την απόφασή μας να αποβάλλουμε κάθε σκέψη και κάθε ιδιότητα του χαρακτήρα μας, που δεν είναι συνεπής με την πίστη μας στον Θεό, είναι εκείνο που αποτελεί την προσευχή, που ο Θεός ακούει και απαντά σ’ αυτήν. Είναι η προσευχή, που μας υψώνει πάνω από την φαινομενική, όμοια με την βαρύτητα, έλξη του υλισμού. Είναι η προσευχή, που μας καθιστά ικανούς να εγκαταλείψουμε προοδευτικά τα πάντα για τον Χριστό, να αφήσουμε όλη την πλάνη πίσω μας – να θεραπευόμαστε και να θεραπεύουμε.