Με είχαν δεχθεί! Είχα δώσει εξετάσεις σε ένα σχολείο για καλλιτέχνες και αισθανόμουν εκστασιασμένη και ενθουσιασμένη για την τιμή, που μού έκαναν, να με δεχθούν Παραλλήλως, αισθανόμουν και ιδιαιτέρως νευρική. Το ταλέντο και η άμιλλα, σε αυτήν την ομάδα, ήταν σε υπερθετικό βαθμό. Ανησυχούσα μήπως δεν ήμουν αρκετά καλή και μήπως η μουσική μου παιδεία- κλασσικό και μουσικό θέατρο – με εμπόδιζε να ταιριάξω. Είχα παρακολουθήσει πολλά από τα βίντεο εξετάσεων των συνομηλίκων μου και είχα εκπλαγεί από τις απίστευτα « ποπ» φωνές τους.
Ανέκαθεν αγαπούσα να τραγουδώ είτε επρόκειτο για κλασσικό, ποπ, μουσικό θέατρο, εκκλησιαστικούς ύμνους ή χορωδιακή μουσική. Αλλά, αν και είχα διδαχθεί φωνητική ως επαγγελματίας και είχα μετάσχει σε πολυάριθμα μιούζικαλ, χορωδίες θεάτρων και σχολικές, δεν πίστευα ούτε στον εαυτό μου ούτε στο ταλέντο μου.
Αυτό οφειλόταν, εν μέρει, στην αμηχανία μου εξ αιτίας της φωνής μου- λόγω των συγκεκριμμένων σπουδών και στυλ μου. Από μικρή, είχα εκπαιδευθεί για να γίνω αοιδός κλασσικού και μουσικού θεάτρου. Πολλοί από τους συνομηλίκους μου ούτε καταλάβαιναν ούτε θεωρούσαν δημοφιλές αυτό το στυλ και γι’ αυτό φοβόμουν μήπως με κοροϊδέψουν επειδή τραγουδούσα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Επίσης, επειδή αισθανόμουν ότι δεν είχα εκπαιδευθεί για να τραγουδώ ποπ τραγούδια, φοβόμουν να τραγουδώ κατ’ αυτό το πιο σύγχρονο στυλ. Θεωρούσα ότι δεν μπορούσα παρά να αποτύχω, πράγμα που, εδώ και χρόνια, με είχε κάνει διστακτική να τραγουδώ μπροστά σε κόσμο.
Ποτέ δεν είχα μοιραστεί τους φόβους μου με κάποιον, αλλά, λίγες εβδομάδες πριν αρχίσει το πρόγραμμα της σχολής μου, συζητούσα με μία στενή οικογενειακή φίλη, που είναι και θεραπεύτρια της Χριστιανικής Επιστήμης και η οποία μού μίλησε για την παραβολή του Ιησού σχετικά με τους υπηρέτες και τα τάλαντα (κατά Ματθαίον 25:14-30 ). Σύμφωνα με την παραβολή, ένας άνθρωπος δίνει σε τρεις υπηρέτες του χρήματα, ονομαζόμενα «τάλαντα». Οι δυο επενδύουν τα τάλαντά τους και τα πολλαπλασιάζουν. Όμως, ο τρίτος, από φόβο μήπως αποτύχει, θάβει το τάλαντό του. Όταν επιστρέφει ο αφέντης τους, είναι ευχαριστημένος με τους υπηρέτες, που επένδυσαν το τάλαντό τους και τους λέει: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ. Εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Ωστόσο, είναι σκληρός με εκείνον, που το έθαψε και δεν κέρδισε κάτι.
Αυτή η παραβολή λειτούργησε σαν ένα ηχηρό, αφυπνιστικό σάλπισμα για μένα. Μπορούσα να καταλάβω τον παραλληλισμό μεταξύ των ταλάντων της παραβολής και του δικού μου ταλέντου, του τραγουδιού. Συνειδητοποίησα ότι ο φόβος μήπως κριθώ αρνητικά, με είχε κάνει να συμπεριφερθώ όπως ο τρίτος υπηρέτης, που έκρυψε το τάλαντό του. Ήθελα να είμαι ο «αγαθός και πιστός δούλος», κατανοώντας ότι όλες οι ιδιότητες, τις οποίες εκφράζω, περιλαμβανομένης της αρμονίας, της χαράς και του ρυθμού, στην πραγματικότητα, προέρχονται από τον Θεό, επομένως μπορώ να τις μοιράζομαι ελεύθερα και άφοβα.
Μετά από αυτό, άρχισα να σκέπτομαι διαφορετικά για το τραγούδι. Για μένα, το να τραγουδώ είναι ένας τρόπος να εκφράζω τον Θεό, που είναι Ψυχή. Ήξερα ότι, μοιραζόμενη την φωνή μου με άλλους, μπορούσα να δοξάζω τον Θεό, εκφράζοντας ευτυχία και ομορφιά. Οι σπουδές μου της φωνητικής και το στυλ μου δεν είχαν, πλέον, σημασία. Συνειδητοποίησα ότι οποιαδήποτε έκφραση της Ψυχής είναι μία ωραία και χρήσιμη ευλογία.
Eξέπεμπα μία καινούργια αυτοπεποίθηση και χαρά, όταν τραγουδούσα.
Ο φόβος καθώς και οποιαδήποτε τάση να κάνω συγκρίσεις εξαφανίστηκαν μετά από αυτό και ήμουν παντελώς ελεύθερη να δοξάζω τον Θεό – να υψώνω την φωνή μου τραγουδώντας και να εκφράζω το Θεόδοτο ταλέντο μου. Αντί να έρχομαι σε αμηχανία από το ωδικό μου ύφος, έμαθα να το εκτιμώ και η εκπαίδευσή μου, γρήγορα, με έκανε να ξεχωρίσω από τα άλλα μέλη της ομάδας, με τέτοιο τρόπο, που μού επέτρεπε να ανθώ και να εξελίσσομαι. Καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μου στο πρόγραμμα, μπορούσα, άφοβα, να τραγουδάω μονωδίες και να φέρω σε πέρας δημόσιες οντισιόν – συχνά, μπροστά σε πολυπληθή ακροατήρια, που έκριναν, αυστηρά, την απόδοσή μου. Αντιμετώπιζα κάθε οντισιόν και παράσταση σαν μία ευκαιρία να κάνω καλό και, κάθε φορά, αισθανόμουν πλημμυρισμένη με τόσο πολλή αγάπη για τον Θεό και τα παιδιά Του ώστε δεν είχα κανένα φόβο.
Γύρω στο τέλος του χρόνου, ένας στενός οικογενειακός φίλος μού είπε πως είχε παρατηρήσει μία τεράστια αλλαγή πάνω μου από τότε, που ακολουθούσα αυτό το πρόγραμμα εφαρμοσμένων τεχνών. Αφού με άκουσε να τραγουδώ σόλο, στην εκκλησία, δήλωσε ότι εξέπεμπα μία καινούργια αυτοπεποίθηση και χαρά, όλο το διάστημα που τραγουδούσα, πράγμα το οποίο καθρεφτιζόταν όχι μόνον στο τραγούδι μου αλλά και στον τρόπο, που στεκόμουν. Ήμουν τόσο ευγνώμων γι’ αυτό και ήξερα ότι ήταν το αποτέλεσμα της θαυμάσιας θεραπείας, που είχα βιώσει, και της καινοφανούς διαύγειας σκέψεως, που είχα κερδίσει.
Το πρόγραμμα εφαρμοσμένων τεχνών μού δίδαξε πολλά για το πώς να γίνω καλλίτερη μουσικός και καλλιτέχνης, αλλά, πρωτίστως, έμαθα πώς να ξεπερνώ τον φόβο μου, εκφράζοντας τον Θεό και αφήνοντας την ομορφιά της Ψυχής να λάμψει μέσα από την ερμηνεία μου. Πλέον, ποτέ δεν αισθάνομαι ότι χρειάζεται να κρύψω το ταλέντο μου. Αγκαλιάζω κάθε ευκαιρία να το μοιραστώ με τους άλλους και να βελτιώσω την δεξιότητά μου χωρίς να πέφτω στην παγίδα της νευρικότητας ή των συγκρίσεων. Όπως γράφει η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ στο Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών: «Πρέπει να κάνουμε καλή χρήση των ταλάντων, που μας δίνει» (σελ. 6). Έμαθα ότι όταν, άφοβα, εκτιμούμε και χρησιμοποιούμε τα ταλέντα μας, γινόμαστε ικανοί να επιφέρουμε ευλογίες και στον εαυτό μας και στον κόσμο.