Skip to main content Skip to search Skip to header Skip to footer

Βοηθώντας αποφασιστικά την ανάπτυξη των παιδιών μας

Από τον Κήρυκα της Χριστιανικής Επιστήμης - 18 Ιουλίου 2016

Αρχικά δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 15ης Ιουνίου 2015 του Christian Science Sentinel


Υπάρχει πληθώρα θεωριών για το πώς να υποστηρίξουμε σωστότερα την μετάβαση του παιδιού από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Και καθώς ο κόσμος αλλάζει αδιάκοπα – ας σκεφτούμε την εξέλιξη από την ιππήλατη άμαξα στο αυτοκίνητο, την τηλεόραση, την τεχνολογία και στο διαδίκτυο, καθώς και την μεταβολή των πολιτιστικών και ηθικών αξιών –  έτσι αλλάζουν και οι θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών. Γι αυτόν τον λόγο οι γονείς, παππούδες, εκπαιδευτικοί και τόσοι άλλοι επιφορτισμένοι με την φροντίδα και την καθοδήγηση των παιδιών, συχνά, αγωνιούν για το πώς μπορούν να βοηθήσουν καλύτερα τα παιδιά να ωριμάσουν ασφαλώς και να εξελιχθούν σε χρήσιμους, ευτυχείς, παραγωγικούς και υγιείς πολίτες προς όφελος της κοινωνίας.

Ευτυχώς, ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ: κάθε παιδιού η αληθινή προέλευση, ταυτότητα και ανεκτίμητη αξία επειδή συνιστά την πνευματική και τέλεια αντανάκλαση του Θεού, που είναι Ζωή, Αλήθεια και Αγάπη. Η επιθυμία μας να κερδίσουμε την πνευματική κατανόηση αυτής της αληθινής ταυτότητας, μέσω της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού και των γραπτών της Mary Baker Eddy, συμβάλλει στην απομάκρυνση κάθε φόβου μας για την ευημερία των παιδιών μας και βαθαίνει την αγάπη μας και τον σεβασμό μας προς αυτά. Ενισχύει την ικανότητά μας για ορθολογισμό, λήψη αποφάσεων, υποστηρικτική επικοινωνία με το παιδί και για γεμάτη αυτοπεποίθηση δράση, με τρόπο που θα ωφελήσει πραγματικά τα παιδιά και θα εκτιμηθεί από αυτά. Αν χάσουμε τον βηματισμό μας, εμείς ή αυτά, καθώς προσπαθούμε να παραμείνουμε σταθεροί σ’ αυτό το πνευματικό θεμέλιο, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός θα μας οδηγήσει ξανά σε στέρεα βάση ώστε να ξαναπροχωρήσουμε προς την σωστή κατεύθυνση.

Η ευημερία των μικρών παιδιών αποτελούσε προτεραιότητα για τον Χριστό Ιησού. Απέδιδε μεγάλη αξία στην αθωότητα και αγνότητά τους, τόση μάλιστα ώστε όχι μόνον ήθελε να φέρνουν τα παιδάκια κοντά του αλλά, έλεγε ότι και εμείς πρέπει να μοιάσουμε σ’ αυτά. « αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ, διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών». «Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ.19: 14 και 18: 3).

Η βασιλεία των ουρανών για την οποία μιλούσε ο Ιησούς, βρίσκεται εδώ τώρα και για πάντα. Είναι το πνευματικό βασίλειο της αρμονίας υπό την υπέρτατη διακυβέρνηση του Θεού και εισερχόμαστε σε αυτό, όταν επιτρέψουμε στον Χριστό, την Αλήθεια να μας δείξει την πραγματική μας ατομικότητα ως η αγνή και αθώα πνευματική αντανάκλαση του Θεού και να μας καθοδηγήσει στο πώς να βιώνουμε αυτήν την πραγματικότητα.

Ο Ιησούς δεν θεωρούσε την παιδική αθωότητα, αφέλεια, αλλά την εκλάμβανε ως εγγενή πνευματική καλοσύνη, η οποία δεν σπιλώνεται από το κακό ούτε έλκεται από αυτό και δεν είναι δυνατόν να εξαχρειωθεί από το κακό διότι είναι ταυτισμένη με τον Θεό, από τον οποίον και εκπορεύεται αιωνίως. Ήξερε ότι όλοι μας διαθέτουμε την ίδια εγγενή αθωότητα και ότι μία ταπεινή υιοθέτηση αυτής της αγνής καλοσύνης είναι απαραίτητη όχι μόνον για την δική μας εξέλιξη αλλά και για να μπορέσουμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας στην ανάπτυξή τους.

Στο Γλωσσάριο του Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, η κυρία Eddy δίνει τον πνευματικό ορισμό των παιδιών παράλληλα με την υλική, ψευδεπίγραφη άποψη περί παιδιών, που, εάν γινόταν αποδεκτή σαν αληθινή, θα εναντιωνόταν στην πνευματική αλήθεια. «Παιδιά: Οι πνευματικές σκέψεις και οι πνευματικοί εκπρόσωποι της Ζωής, της Αλήθειας και της Αγάπης.

«Αισθησιακές και θνητές δοξασίες· παραποιήσεις της δημιουργίας, της οποίας τα πρωτότυπα, που είναι καλύτερα, είναι σκέψεις του Θεού, όχι σε εμβρυακή κατάσταση αλλά σε ώριμη· υλικές υποθέσεις για τη ζωή, την ουσία και τη νοημοσύνη, που εναντιώνονται στην Επιστήμη του είναι» (σελ. 582-583). 

Σαν τους «πνευματικούς εκπροσώπους της Ζωής, της Αλήθειας και της Αγάπης», τα παιδιά του Θεού είναι ώριμα. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πλήρως αποκτήσει σοφία καθώς και ότι είναι αθώα και αγνά. Με άλλα λόγια, κάθε παιδί έχει μέσα του την εγγενή ικανότητα να γνωρίζει ποιο είναι το σωστό και το καλό και να το εφαρμόζει.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι εμείς οι ενήλικοι αφήνουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν «από μόνα τους». Ούτε ότι, επειδή γνωρίζουν περισσότερα από μας για τα έξυπνα κινητά και τα κομπιούτερ, εμείς δεν έχουμε αρκετές γνώσεις για να τα καθοδηγούμε. Σημαίνει, απλώς, ότι τόσο αυτά όσο κι’ εμείς, είμαστε κάτι περισσότερο από τις ανώριμες προσωπικότητες, που φαίνεται ότι είμαστε. Και όταν προσεγγίζουμε την ευθύνη, που έχουμε προς τα παιδιά, με την κατανόηση της δικής τους και της δικής μας εγγενούς πνευματικής ωριμότητας, μπορούμε να προχωρήσουμε με περισσότερη ευαισθησία και αυτοπεποίθηση. Τα ακούμε με μεγαλύτερο σεβασμό και επικοινωνούμε πιο ανοικτά και παραγωγικά. Διδασκόμαστε ο ένας από τον άλλον.

Όταν, προσευχόμενοι, βρισκόμαστε κοντά στον Θεό –  και με ταπεινοφροσύνη μαθαίνουμε κάθε μέρα από Αυτόν για την δική μας και των παιδιών μας την ομοιότητα με την θεία Αγάπη –  μπορούμε να απαλλαγούμε από τους φόβους μας για την ασφάλεια των παιδιών, ενώ, ταυτοχρόνως, βρισκόμαστε σε εγρήγορση για να αναγνωρίσουμε κινδύνους, που πρέπει να αποφευχθούν. Γινόμαστε πιο ικανοί να ακολουθούμε αυτήν την συμβουλή από το Επιστήμη και Υγεία: «Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να μένουν παιδιά όσον αφορά τη γνώση, και να γίνονται άντρες και γυναίκες μόνο καθώς αποκτούν μεγαλύτερη κατανόηση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου» (σελ. 62).

Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να προστατέψουμε τα παιδιά ώστε να μην μάθουν «τα του κόσμου τούτου», γνώση που προσφέρεται τόσο κραυγαλέα από την κοινωνία και τα ΜΜΕ, όμως μπορούμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε την εγγενή τους αθωότητα και σοφία ως αντανάκλαση του Θεού, μπορούμε να τα διδάξουμε ότι είναι δυνατόν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, να βρίσκονται σε εγρήγορση και να επιλέγουν με σωφροσύνη. Μπορούμε να επιτείνουμε την εγγενή τους καλοσύνη μέσω της αγάπης, όχι του φόβου. 

Ενώ ο φόβος μπορεί να οδηγήσει τους ενήλικες να περιορίσουν, χωρίς λόγο, τις κινήσεις των παιδιών, η πνευματική κατανόηση και αγάπη μπορούν να καλλιεργήσουν την εγγενή τους ορθή κρίση και να τα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της εγρήγορσης, σοφίας και ελευθερίας τους. Τι ευλογία, που είναι για τα παιδιά, όταν εμείς οι ίδιοι γινόμαστε σαν μικρά παιδιά και εμπιστευόμαστε την θεία Αγάπη να καθοδηγήσει και εκείνα και εμάς στην περαιτέρω ανάπτυξη της κοινής μας Θεόδοτης πνευματικής ωριμότητας. Αυτό, πράγματι, θέτει την θεία Αγάπη επικεφαλής.

Η Αποστολή του Κήρυκα

Το 1903, η Μαίρη Μπέϊκερ Έντυ, ίδρυσε το περιοδικό Ο Κήρυκας της Χριστιανικής Επιστήμης. Ο σκοπός του: «να διακηρύξει την παγκόσμια δραστηριότητα και την διαθεσιμότητα της Αλήθειας». Ο ορισμός της λέξης «κήρυκας», όπως αναφέρεται σε ένα λεξικό, είναι «προάγγελος - ένας αγγελιοφόρος που προπορεύεται για να μεταφέρει ένα μήνυμα για κάτι που πρόκειται να ακολουθήσει», δίνει ιδιαίτερη σημασία στην προσωνυμία Κήρυκας και επιπλέον επισημαίνει την υποχρέωσή μας, την υποχρέωση του καθενός από εμάς, να δούμε ότι ο Κήρυκάς μας εκπληρώνει την εμπιστοσύνη του, μία εμπιστοσύνη αχώριστη από τον Χριστό και που πρώτα ανήγγειλε ο Ιησούς (Μαρκ.16:15), «Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν».

Μαίρη Σαντς Λη, Sentinel (Φρουρός) της Χριστιανικής Επιστήμης, 7 Ιουλίου, 1956.

Μάθετε περισσότερα για τον Κήρυκα και την Αποστολή του.