“Εκμηδενίζοντας” το ανθρώπινο δράμα

Πριν λίγα χρόνια εργαζόμουν σαν μία από τις πολυάριθμες χειρίστριες υπολογιστή για γραφικές παραστάσεις, σε μια μεγάλη εταιρία στην Wall Street. Αν και δεν ήμασταν το πιο σημαντικό τμήμα της εταιρίας, το υλικό, που παράγαμε, ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι για την ολοκλήρωση εμπορικών συμφωνιών πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, κατά συνέπεια, η πίεση πάνω μας ήταν τεράστια.

Αντί να με στηρίζει η διεύθυνση, ήταν συχνά επικριτική και εχθρική απέναντί μου. Ένοιωθα να καταπιέζομαι πολύ έντονα. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνονται λάθη στην εργασία μου και αυτό μου δημιουργούσε ακόμη περισσότερο φόβο. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Αν και προσευχόμουν συχνά γι’ αυτή την κατάσταση τις ημέρες που δεν εργαζόμουν, από την στιγμή όμως που γύριζα πάλι στην εργασία μου, επέστρεφε και το άγχος.

Νόμιζα ότι μόνον εγώ αντιμετώπιζα αυτή την δύσκολη κατάσταση μέχρις ότου μια μέρα έκπληκτη έμαθα ότι μερικοί από τους συναδέλφους μου αισθάνονταν να ταλαιπωρούνται πολύ και είχαν τόσο άγχος στην εργασία ώστε πήγαιναν σε γιατρούς, σε πρακτικούς και σε ψυχοθεραπευτές προκειμένου να βοηθηθούν για να αντιμετωπίσουν το στρες! Αυτό με βοήθησε να δω ότι η φύση του προβλήματος ήταν απρόσωπη.

Ένα πρωί έφθασα νωρίς στην εργασία μου κι’ αποφάσισα να προσευχηθώ πιο θερμά γι’ αυτή την κατάσταση. Καθώς στράφηκα στον Θεό, δύο πράγματα μου ήλθαν στο νου. Το πρώτο ήταν να διαχωρίσω νοερά τον εαυτό μου από αυτό το ανθρώπινο δράμα, ότι δηλαδή, ήμουν μια καταπιεσμένη υπάλληλος, που εργάζεται σε ένα περιβάλλον γεμάτο ένταση και αγωνίζεται να αντιμετωπίσει μια ομάδα προσβλητικών προϊσταμένων. Το δεύτερο ήταν ένα αγαπημένο μου εδάφιο, από το βιβλίο της Mary Baker Eddy Επιστήμη και Υγεία με Κλειδί των Γραφών: «… το φαινομενικό αυτό κενό είναι ήδη γεμάτο με θεία Αγάπη» (σελ.266).

Από τις δύο αυτές σκέψεις συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να «μηδενίσω» , δηλαδή, να διαχωρίσω νοερά τον εαυτό μου όχι μόνο από το δράμα, που συνέβαινε γύρω μου, αλλά επίσης και από κάθε δοξασία ότι είμαι μια θνητή, που είναι χωριστά από τον Θεό. Κατάλαβα ακόμη ότι όταν κάποιος «μηδενίζει» τη θνητότητα, αυτό που παραμένει δεν είναι ένα κενό, αλλά πνευματική πραγματικότητα – η πανταχού παρουσία της Αγάπης, που πληροί όλο το σύμπαν. Επίσης κατάλαβα πιο καθαρά ότι υπάρχω, όχι σαν μια θνητή ύπαρξη, που υπόκειται στις δυσκολίες των περιστάσεων, αλλά σαν πνευματική αντανάκλαση του Θεού, πλήρης, αρμονική και υποκείμενη μόνο στην Αγάπη.

Επίσης, μου ήλθε στο νου αυτή η φράση από την Αγία Γραφή: «Λύσον τα υποδήματά σου εκ των ποδών σου· διότι ο τόπος επί του οποίου ίστασαι είναι γη αγία» (Έξοδ.3:5).

Αυτό το εδάφιο με έκανε να καταλάβω ότι, από ανθρώπινη άποψη, ο επιχειρηματικός κόσμος μοιάζει να βρίσκεται σε έντονη διαμάχη, όπου ο Θεός είναι απών. Όμως, από επιστημονικά πνευματική άποψη, ο Θεός είναι στην πραγματικότητα πανταχού παρών, και το μόνο πράγμα που αληθινά υπάρχει είναι η θεία Αγάπη. Επομένως, κατέληξα λογικά στο συμπέρασμα ότι ακριβώς εκεί, εν μέσω αυτού του επιχειρησιακού περιβάλλοντος, στεκόμουν σε «γη αγία». Πράγματι, επειδή ο Θεός είναι πανταχού παρών, οπουδήποτεκαι αν στεκόμαστε, ο τόπος είναι «γη αγία».

Όλα αυτά συνέβησαν πολύ γρήγορα και όταν άρχισε η βάρδια μου, ενώ πριν βρισκόμουν σε μεγάλη ταραχή, είχα περάσει σε κατάσταση πλήρους ηρεμίας.

Λίγο αργότερα έφθασε και η διευθύντριά μου. Παρατήρησα ότι όλη της η συμπεριφορά είχε μαλακώσει και όταν μιλούσε σε μένα, για πρώτη φορά εδώ και πολλούς μήνες, δεν υπήρχε ίχνος προσβολής. Έμοιαζε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό το δράμα και η πνευματική πραγματικότητα ήταν ότι δεν είχε συμβεί ποτέ, καθώς ο Θεός είναι αληθινά πάντοτε παρών.

Με απέραντη ευγνωμοσύνη αναγνώρισα την θεραπεία που είχε πραγματοποιηθεί και σιωπηλά χαιρόμουν στο «γλυκό και βέβαιο συναίσθημα ότι ο Θεός είναι Αγάπη» (Επιστήμη και Υγεία, σελ.569).

Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ήταν ένα τεστ για την κατανόησή μου, σχετικά με ότι είχα μόλις μάθει. Μόλις πήρα στα χέρια μου την πρώτη εργασία της ημέρας, για άλλη μια φορά τρομοκρατήθηκα. Βλέπετε, δύο εβδομάδες νωρίτερα, είχα εργασθεί πάνω σε ένα θέμα χρησιμοποιώντας ένα λογισμικό πριν αυτό καθαριστεί από «κοριούς». Μολονότι δεν ήταν δικό μου λάθος, η εργασία δεν κατέληξε σε καλό αποτέλεσμα και εγώ χρεώθηκα την αποτυχία.

Τώρα, είχε προκύψει πάλι το ίδιο είδος εργασίας, κι’ ένοιωσα το φόβο να με κατακλύζει σαν παλιρροϊκό κύμα! Αλλά τότε μου ήλθε η σκέψη: «Μόλις είχα μια θαυμάσια θεραπεία: Έγινα μάρτυρας του γεγονότος ότι ο Θεός βασιλεύει υπέρτατα και είναι τα Πάντα-εν-πάσι. Τώρα είναι η στιγμή να σταθώ στην αλήθεια! Μπορεί εγώ να μην ξέρω πώς να χρησιμοποιήσω αυτό το πρόγραμμα, αλλά ο Νους ξέρει! Θα εμπιστευθώ τον θείο Νου να με οδηγήσει στη σωστή λύση».

Πήγα πίσω στο γραφείο μου και νοερά φώναζα αυτές τις αλήθειες, για να συγκρατήσω τον πανικό. Μια στιγμή αργότερα μου ήλθε η σκέψη να συμβουλευτώ έναν από τους διορθωτές σφαλμάτων που είχαμε στην εταιρία, ο οποίος κατάφερε να κάνει το πρόγραμμα να λειτουργήσει. Αυτή τη φορά, η εργασία ολοκληρώθηκε ικανοποιητικά.

Ήμουν τόσο ευγνώμων που αυτή η άμεση πρόκληση επιλύθηκε αντιμετωπίζοντας δραστικά το φόβο. Αλλά το πιο σημαντικό είναι, σαν αποτέλεσμα της προσευχής μου, που ανέφερα παραπάνω, από εκείνη τη στιγμή, συνέχισα να βιώνω ηρεμία και αρμονία στην εργασία. Ποτέ ξανά δεν δοκίμασα ούτε ίχνος καταπίεσης ή στενοχώριας από τους προϊσταμένους μου, αν και φαινόταν ότι οι άλλοι υπάλληλοι δεν βίωναν κάποια αλλαγή στα προβλήματά τους.

Αυτό που με κατέπληξε με αυτή τη θεραπεία είναι ότι όλη η κατάσταση, η οποία φαινόταν να με συντρίβει εκείνη την εποχή, είχε διαγραφεί μονομιάς απλά με τον «μηδενισμό» του δράματος και παύοντας να ασχολούμαι μ’ αυτό. Και τα αποτελέσματα ήταν μόνιμα!

Από τότε που είχα αυτή την εμπειρία, βρήκα ότι με βοηθάει πάρα πολύ να χρησιμοποιώ τον «μηδενισμό» όχι μόνο στις μεγαλύτερες προκλήσεις, αλλά επίσης και στο καθημερινό ανθρώπινο δράμα. Αυτό γίνεται, όταν αποσπούμε την σκέψη από τις υλικές συνθήκες και ταυτιζόμαστε πλήρως με την πνευματική πραγματικότητα. Για μένα, αυτό επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο ξεκινώντας με προσευχή όταν ξυπνάω και συνεχίζοντας με προσευχή καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Όταν εμμένω σ’ αυτή την κατάσταση, υπάρχει αρμονία. Και όταν υπάρχει εσωτερική αρμονία, τότε και οι εξωτερικές καταστάσεις εξομαλύνονται.

Βρίσκω ότι το παρακάτω εδάφιο από τον Ιώβ δίνει τόση έμπνευση: «Οικειώθητι λοιπόν μετ’ Αυτού και έσο εν ειρήνη· ούτω θέλει ελθεί καλόν εις σε» (Ιώβ 22:21). Είναι πράγματι «φως εις τας τρίβους μου» (Ψαλμός 119: 105).