Η θεραπευτική δύναμη της ευσπλαχνίας

Το έργο του Σαίκσπηρ, Ο Έμπορος της Βενετίας, περιλαμβάνει ένα όμορφο σχόλιο περί ευσπλαχνίας. Αρχίζει:

Η πείρα μού έδειξε ότι η ευσπλαχνία είναι απαραίτητο στοιχείο της θεραπευτικής προσευχής  και θεμελιώδης για την άσκηση της Χριστιανικής Επιστήμης. Οι  βασικές αρχές της Χριστιανικής Επιστήμης καταλήγουν σε μία σοβαρή υπόσχεση , να μιμούμαστε τον Ιησού Χριστό εφαρμόζοντας ενεργά τον Χρυσούν Κανόνα και συμπεριφερόμενοι ως «ευσπλαχνικοί, δίκαιοι και αγνοί» (Μary Baker Eddy, Επιστήμη και Υγεία με κλειδί των Γραφών, σελ.497). Όλοι ,όσοι γίνονται μέλη της Μητέρας Εκκλησίας και δέχονται να τηρούν αυτούς τους όρους, ανακαλύπτουν ότι η ευσπλαχνία, όντως ευεργετεί και τον δότη και τον αποδέκτη. Η ευσπλαχνία όχι μόνον εξομαλύνει τις σχέσεις ,αλλά και αφαιρεί μεγάλο μέρος του άγχους και της πιέσεως της καθημερινής διαβιώσεως. 

Η ευσπλαχνία είναι μία ωραία, παλαιά λέξη, που περιγράφει μια ιδέα επείγουσας σημερινής ανάγκης.   Το λεξικό μου την εξηγεί σαν οίκτο, συγχώρηση ή καλοσύνη στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους άλλους, ειδικά σ εκείνους που μας προσέβαλαν ή που τους αξίζει τιμωρία. Επίσης, σημαίνει κάτι για το οποίο οφείλουμε ευγνωμοσύνη επειδή μας προστατεύει ή μας απαλλάσσει από τα βάσανα. 

Ο Ιησούς αντανακλούσε ευσπλαχνία, μία θεία ιδιότητα του Πατέρα, και αποτελούσε ισχυρό υπόδειγμα για τους οπαδούς του. Ήταν ευσπλαχνικός προς φίλους και εχθρούς και, κατ αυτόν τον τρόπο, μας έδειχνε πώς φέρεται ο Θεός. Μας υπενθύμιζε ότι ο Θεός είναι «αγαθός προς τους αχαρίστους και κακούς» και παρότρυνε τους ακροατάς του να είναι «οικτίρμονες καθώς και ο Πατήρ σας οικτίρμων είναι (Λουκάς 6:35-36).  Ο Θεός δεν παρακρατεί το καλό από κανέναν. Δεν είναι στην φύση Του. Ο Απόστολος Παύλος, που εξελίχθηκε σε ένθερμο υποστηρικτή του Ιησού, στην αρχή, κατέτρεχε με πάθος τούς μαθητάς του Ιησού. ‘Οπως κάθε άνθρωπος, που προσπαθεί να ακολουθήσει όλους τους ηθικούς και θρησκευτικούς κανόνες πιστά, έτσι και ο Παύλος θεωρούσε ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Όμως, η δραματική του μεταστροφή, καθ’ οδόν προς την Δαμασκό, αφαίρεσε αυτό το συναίσθημα καταδίκης του εαυτού του και των υποτιθέμενων εχθρών του. Η θεραπεία της πνευματικής και σωματικής τυφλώσεως του Παύλου μαλάκωσε τον χαρακτήρα του, οδηγώντας τον να εκφράσει έλεος, οίκτο και τρυφερότητα (βλ. Πράξεις 9: 1-22 ). Ο Παύλος κατάφερε να ακολουθήσει την διδασκαλία του Ιησού και, τελικά, να γράψει ότι «όλος ο νόμος εις ένα λόγον  συμπληρούται, εις τον, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Γαλάτας 5:14). 

Ίσως να θεωρούμε, συχνά, ότι κυρίως οι άλλοι ανήκουν σε διαφορετικά θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, φυλετικά και εθνικά στρατόπεδα, και, επίσης, βρισκόμαστε σε πειρασμό να καταδικάζουμε όσους δεν μάς μοιάζουν. Αν και δεν είμαστε αυστηροί προς αυτούς, που είναι με το μέρος μας, μάς φαίνεται σχεδόν ενάρετο το να εξοστρακίζουμε όσους ανήκουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Μία εμπειρία, που είχα πολλά χρόνια πριν, με βοήθησε να λάβω το ίδιο μάθημα με τον Παύλο και, τώρα, ωφελούμαι από το μάθημα αυτό στην ζωή μου, ακριβώς όπως υποσχέθηκε ο Παύλος, ο Ιησούς ,ακόμη και ο Σαίκσπηρ. 

Μια μέρα, ενώ κατέβαινα τις σκάλες με τα χέρια μου γεμάτα πράγματα, γλίστρησα και κατρακύλησα με ορμή στραμπουλώντας άσχημα τον αστράγαλό μου. Τα πράγματα, που μετάφερα, έπεσαν και ο  θόρυβος έκανε τους γυιούς μου να τρέξουν να δουν τι συνέβη. Πονούσα φρικτά. Σχεδόν δεν μπορούσα να μιλήσω, αλλά κατάφερα να τους ζητήσω να προσευχηθούν για μένα. Το έπραξαν και, επίσης, μάζεψαν τα σκορπισμένα πράγματα. Αν και ήταν ακόμη παιδάκια, αισθάνθηκα τέτοια ευγνωμοσύνη για την άμεση ανταπόκρισή τους. Όλος ο πόνος εξαφανίστηκε μέσα σε ένα λεπτό, πράγμα  που αποτελούσε ευλογία! Θα μάθαινα κι άλλα από αυτήν την εμπειρία, πάντως, αν και δεν μπορούσα να βάλω βάρος  στον πρησμένο και μελανιασμένο αστράγαλό μου, δεν ξανααισθάνθηκα πόνο. 

Κούτσα-κούτσα ανέβηκα τις σκάλες προσευχόμενη για έμπνευση και πνευματική δύναμη. Στο δωμάτιό μου, έπιασα το πρώτο βιβλίο που βρήκα: το Εγχειρίδιο της Μητρός Εκκλησίας της Mary Baker Eddy, ένα  λεπτό βιβλιαράκι με οδηγίες προς τα μέλη της εκκλησίας. Ανοίγοντάς το τυχαία, τα μάτια μου έπεσαν στην οδηγία περί  «άδικης και σκληρής συμπεριφοράς»  (σελ. 54).  Εν συντομία, αναφέρει ότι έάν ένα μέλος παραβεί τις αρχές περί άδικης και σκληρής συμπεριφοράς, μπορεί να παυθεί από μέλος έως και για δώδεκα χρόνια. 

Δώδεκα χρόνια! Πράγματι, η κυρία Εddy πρέπει να πίστευε ότι η «σκληρή συμπεριφορά» ήταν ένα παράπτωμα, που δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό. Άρχισα να αναλογίζομαι αν ήμουν ένοχη παρόμοιας συμπεριφοράς και συνειδητοποίησα ότι, λίγο πριν κατεβώ τις σκάλες, ήμουν εξαγριωμένη με έναν συνεργάτη, που πίστευα πως, όλα αυτά τα χρόνια, με εκμεταλλευόταν. Με είχε προσκαλέσει σε ένα πάρτυ εκείνο το βράδυ, αλλά εγώ δεν θα πήγαινα! Αμέσως, άλλαξα αυτήν την καταδικαστική στάση με μία θετικότερη, πιο καλόγνωμη άποψη γι αυτόν τον άνθρωπο. Και, αν και δεν ήμουν εις θέσιν να οδηγήσω προς το πάρτυ,η στάση μου απέναντι σε αυτόν τον συνάδελφο άλλαξε οριστικά. Μπορώ ειλικρινά να πω ότι, έκτοτε, κάθε συνάντησή μας χαρακτηρίζεται από αμοιβαίο σεβασμό και είναι ευχάριστη.

'Όμως, είχα κι άλλα να μάθω. Ο αστράγαλός μου εξακολουθούσε να είναι πρησμένος και, εβδομάδες μετά, ακόμα δεν μπορούσα να βάλω βάρος πάνω του. Αποφάσισα να τον ακτινογραφήσω και ο γιατρός μου είπε ότι, αν και δεν είχε σπάσει ,ωστόσο, είχα κατεστραμμένους τένοντες, που, ίσως, αργούσαν να θεραπευτούν πλήρως. Συνέχισα να προσεύχομαι και να σκέφτομαι πώς θα δείχνω μεγαλύτερη ευσπλαχνία. 

Λίγο μετά, ένας γατούλης, που προσφάτως μας είχε υιοθετήσει, μπήκε στο σπίτι με ένα πολύ πρησμένο πόδι. Συνηθίζω να προσεύχομαι για κάθε άτοπο, που συμβαίνει, αλλά, αυτή τη φορά, κοίταξα τον γάτο και σκέφτηκα ότι δεν θα προσευχηθώ γι αυτόν γιατί με έχει πολύ θυμώσει: «Λερώνεις μέσα στο σπίτι», του είπα «και το δωράκι, που άφησες στο κρεββάτι μου δεν μπορώ να στο συγχωρήσω». Επίσης, τσακωνόταν με τα άλλα οικόσιτα ζώα κάνοντάς τα δυστυχισμένα. 

Σχεδόν αμέσως, μία φράση από ένα έργο που είχα δει, ήλθε στο μυαλό μου:¨ Μα, είμαι ένα ορφανό και κανείς δεν θέλει ένα ορφανό¨. Το δράμα με είχε συγκινήσει. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το μικρό γατί ήταν πράγματι, σαν  εκείνο το ορφανό και ότι, παρ όλα όσα νόμιζα, διέθετα ευσπλαχνία και έλεος. Καταδίκασα την προηγούμενή μου εγωκεντρική στάση και προσευχήθηκα για τον νεαρό γάτο εμμένοντας στις μεταφυσικές αλήθειες, που είχα εφαρμόσει, όταν προσευχόμουν για τον αστράγαλό μου- ότι δηλαδή, εφόσον ο Θεός αγαπά εμένα και όλη Του την δημιουργία, μας φροντίζει και ικανοποιεί τις ανάγκες μας , διαρκώς. Δεν προκαλεί ούτε επιτρέπει ατυχήματα ή τραυματισμούς είτε τυχαία είτε λόγω απροσεξίας, αλλά διατηρεί την δημιουργία Του ασφαλή και αλώβητη χάριν στην αλάνθαστη καθοδήγησή Του. Αφού ο Θεός δεν προκάλεσε τον τραυματισμό, δεν χρειαζόταν να τον αποδεχθώ σαν κάτι πραγματικό ή μόνιμο. Και ο γάτος αποτελούσε την προσωπική, πνευματική ιδέα του Θεού, που δεν μπορεί να βλαβεί και που περικλείεται  στην θεία Αγάπη.Την επομένη, ο γατούλης ήταν άψογος, όπως ακριβώς και ο αστράγαλός μου. Σύντομα, έφυγα διακοπές και έμενα όρθια για ώρες σε μία υπέροχη πόλη με πολλά αξιοθέατα. Δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα με τον αστράγαλό μου. Και σαν πρόσθετο δώρο, ο γάτος έπαψε να λερώνει στο σπίτι και να τσακώνεται με τα άλλα ζώα. Έγινε ένα αξιαγάπητο μέλος του νοικοκυριού μας. 

Όταν ο Ιησούς έλεγε: «Μακάριοι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή» (Ματθ.5:7) δεν έλεγε κάτι ουτοπικό. Η θεραπευτική δύναμη της ευσπλαχνίας μπορεί έμπρακτα να αποδειχθεί, όπως στην περίπτωσή μου. Η απεριόριστη και άμεση ευσπλαχνία του Ιησού προς τους διώκτες του ήταν το  θεμέλιο για την εκπληκτική ισχύ του θεραπευτικού του έργου και για την ανάσταση κα ανάληψή του. Όντως, η αρετή της ευσπλαχνίας δεν είναι ούτε βεβιασμένη ούτε περιορίσιμη. Και, οπωσδήποτε, είναι ικανή να μας εκπλήσσει με απρόσμενες θεραπείες.